Het was nauwelijks te geloven dat de elegante verschijning aan de zijde van de nieuwe burgemeester dezelfde Rita was die ik járen geleden zo intiem had gekend....

Het was nauwelijks te geloven dat de elegante verschijning aan de zijde van de nieuwe burgemeester dezelfde Rita was die ik járen geleden zo intiem had gekend. Alleen het afgetekende zwart jurkje dat de wulpse rondingen van haar lijf accentueerde deed nog denken aan de schaamteloze meid van weleer, maar misschien moest je wel een insider zijn om dat te merken, want niemand anders in de langzaam voortschuifelende rij op weg om het paar te feliciteren met de kersverse benoeming leek daar oog voor te hebben. Maar hier, ver weg van de plaats waar zij geboren en getogen was, was zij ook een onbeschreven blad. Het was puur toeval dat ik hier na mijn studie verzeild was geraakt en nu als griffier van deze gemeente tewerk was gesteld. Weinig kans overigens dat ze me na vijftien jaar nog zou herkennen…

De burgemeester had ik natuurlijk al eerder ontmoet. Het was louter protocol dat ik hem na zijn installatie nog eens de hand moest schudden. Voordeel was dat de rij daardoor sneller opschoot. Een eenvoudige felicitatie, een warme handdruk, en volgende! Ik schoof op naar Rita en mompelde de formule die bij zo’n gelegenheid hoort. Met mijn hand in de hare keek ze me doordringend aan en een spuit adrenaline daverde door me heen toen ze weifelend vroeg: “Benno? Ben jij dat Benno?”

Ze had me wel degelijk herkend en met bonzend hart maakte ik me van haar los om me onder de receptiegangers te mengen.

Stel je voor: Rita burgemeestersvrouw! Ze was de eerste vrouw in mijn leven die ik naakt had gezien. Niet dat ze dat speciaal voor mij deed, o nee: er waren nog drie andere puistenkopjes aanwezig toen ze zei: zitten en alleen kijken! Waarna ik het meest enerverende uur van mijn leven mocht beleven. Rita was dól op publiek als ze zich masturbeerde en ik kwam ogen tekort toen ze nonchalant al haar kleren uittrok. Te snel, vond ik zelf. Ze stond al in haar blote kont terwijl ik haar tieten nog aan het verwerken was. Maar wat er daarna gebeurde vergoedde veel. Een uur lang, ja, dat was het zeker, deed ze de meest liederlijke dingen met zichzelf terwijl wij ademloos toe keken. Dingen die ik zelfs mijn eigen vrouw niet zou durven vragen.

O ja, we moesten er wel voor betalen, de man vijf gulden toen nog, een rib uit ons lijf, maar het was het meer dan waard. Vond ik. Vooral omdat ik degene was die haar daarna onder mocht spuiten. Ze nam er altijd één en haar oog viel als vanzelf op mij. Ik was nieuw, dat was het natuurlijk. En ze zei: laat jij hem maar eens zien! Ik schrok me rot, dacht dat ik haar moest neuken, en daar was ik met mijn 17 jaar nog láng niet aan toe. Maar het was heel anders. Iedereen werd de kamer uit gestuurd – gelukkig, anders had ik hem niet stijf gehouden! – en toen mocht ik me tussen haar benen aftrekken. ‘Zo ver je kunt’, zei ze erbij, ‘maak er maar een zootje van!’

Zoals die eerste keer werd het nooit meer, maar ik werd wel een regular. Waar anderen hun geld uitgaven aan sigaretten en bier, stortte ik het in het masturbatiefonds. Ik was 18 toen ik er voor het laatst was, Rita een jaartje ouder. ‘Ga je echt weg Benno?’, waren haar woorden toen: ‘dan moest het er toch maar eens van komen!’ En zo mocht ik haar neuken en werd ik ontmaagd. Over dié Rita hebben we het dus.

Ik stond verstrooid met een paar raadsleden te praten, toen ze mijn richting op kwam. De burgemeestersvrouw. Eerbiedig weken ze uiteen. Ah, ze kwam een praatje maken met mij! Niet zo gek, want iedereen wist wel dat we uit hetzelfde dorp kwamen. Dat blijft zelfs in zo’n grote stad geen geheim. En dociel als ze zijn, lieten ze ons met zijn tweeën alleen, leunend over de balustrade met een drankje in ons hand.

“Dus jij bent de griffier hier Benno?”

“Ik ben de griffier, ja.”

Dat niemand zag dat haar tepels zowat naar buiten stulpten uit die geile jurk!

“Dat we elkaar hier nou weer moeten treffen”, ging ze monter verder: “Wel een heel andere wereld, hè Benno?”

Die rechtstreekse verwijzing naar het verleden, al meteen in haar openingswoorden bij een receptieborrel, bracht me even van mijn stuk. Dagenlang had ik geworsteld met de vraag hoe ik haar zou moeten aanspreken áls ze me zou herkennen, en nu die vraag was beantwoord en ze zelfs naar me toe was gekomen om een gesprekje aan te gaan, kwam dit eruit.

“Een heel andere wereld ja”, bevestigde ik haperend.

Ze lachte stil voor zich uit. “Hiér had je de gulden snede niet verwacht zeker?”

De gulden snede! Het werd almaar erger. Zó hadden we voor het gemak haar kut genoemd als ze ermee aan het spelen was. Een term van haar in de grafische wereld werkzame vader, die in de verste verte niet kon bevroeden dat zijn dochter daarbij aan iets heel anders dacht dan aan de verhouding die in de boekdrukkunst wordt gehanteerd.

Een korte uitleg? Vooruit dan maar…

Het meest opvallende element van de gulden snede is gebaseerd op de menselijke verhouding: de afstand van de voet tot aan de navel, vergeleken met de totale lengte van een mens: 1: 1,618, had haar vader gedoceerd, en Rita, die een kei was in wiskunde, was na wat inwendig onderzoek tot de slotsom gekomen dat ze een pik van precies 15 centimeter en 38 millimeter nodig had om haar tot de gulden snede te brengen. Ze had er een heel ingewikkelde formule voor, die ik niet zou hebben onthouden als ze hem niet levensgroot op de muur achter haar bed had geplakt en ons had gedwongen die te reciteren voordat ze uit de kleren ging om de praktische zin ervan te bewijzen:

De lijn AB wordt in tweeën gedeeld door een punt M, zodat de verhouding MB : AM gelijk is aan de verhouding AM : AB. De lengte van AM = x. Zo ontstaat de vergelijking: x = (–1 + Ö5)/2 » 0.618 of x = (–1 – Ö5)/2 » –1.618. Omdat de oplossing een positief getal moet zijn voldoet alleen x = (–1 + Ö5)/2. Dit is de gulden snede: » 0,61803398875.

We snapten er helemaal geen bal van, maar dreunden het gewillig op, zó vaak dat we de tekst niet eens meer nodig hadden, want de beloning was groot. En Rita, die natuurlijk best in de gaten dat het ons geen zak interesseerde wat daar in koeienletters op de muur stond, had uiteindelijk verzucht: noem mijn kut dan maar de gulden snede. En kijk: dát was niet aan dovemansoren gezegd! Jochem, een handige jongen, had inmiddels na veel ploeteren een dildo voor haar weten samen te stellen met de vereiste maten, en zo was het toch nog net echt als die 15 centimeter en 38 millimeter naar binnen werden gebracht…..

“Nou?”, onderbrak Rita mijn stille gemijmer. “Ken je hem nog, de formule?”

“Ja natuurlijk”, schrok ik wakker: ‘… natuurlijk weet ik die nog….”

Ja?” Ze tuitte haar mondje. “Helemaal?”

Ik knikte: “Ja, helemaal…”

“Mooi….” Ze zwaaide achteloos naar iemand die achter ons langs liep en boog zich toen naar me toe. “Dan weet je ook Benno….., hoe het komt…”

“Hoe wát komt?”, vroeg ik onnozel.

Haar donkere ogen keken me onderzoekend aan. “Je weet toch wat het verschil was?”

“Het verschil?”

Ik moet er wel heel dom uit gezien hebben, want haar antwoord was bits: “Het verschil ja, tussen mijn gulden snede en de échte gulden snede?”

Ineens drong het tot me door.

“15 centimeter….”, stamelde ik.

“En 38 millimeter, precies!”, zei ze triomfantelijk. “En als je me nu wilt excuseren….., ze wachten op me….”

Ik bekijk de burgemeester nu met heel andere ogen.

15 centimeter en 38 millimeter, denk ik steeds als ik met hem in een vergadering zit. Het scheelt maar 0,7 centimeter, in mijn voordeel…, of is het nadeel? Ik kom er niet uit!