Alles viel op zijn plaats tussen ons op de dag dat Nederland in de knoop zat.

Ritmisch en heftig kreunend ontlaadde ons spel zich in een grenzeloos en gedeeld orgasme van driften die een heerlijke uitweg vonden. 'Ooohhh. blijf nog even in me' zuchtte Ans bijkomend van mijn laatste krachtige stootbewegingen waarmee ik mijn zaad diep in haar schoot had gespoten. Ze greep zachtjes mijn ballen vast en kneep er teder in, zeker als ze wilde zijn dat ik me niet terug zou trekken. We draaiden langzaam opzij en lagen als twee lepeltjes dicht tegen elkaar aan. Ik streelde haar heerlijke borsten terwijl mijn tong de hare zocht. Ze draaide in totale ontspanning haar hoofd opzij en kuste me gulzig. 'Je was heerlijk' hijgde ik. 'Jij ook' zei ze zacht, 'wat had ik dít nodig!' Ineengestrengeld kwamen we nagenietend tot rust, lieve dingen fluisterend, van deze even onverwachte als heftige uitspatting.

Langzaam drong de realiteit de motelkamer weer binnen. De geluiden van de snelweg kregen weer de overhand. We stonden op, we streelden elkaar, we douchten samen, zochten de ravage van onze kleren op de vloer bij elkaar en kleedden ons aan. Voordat we de kamer verlieten keken we elkaar nog even diep in de ogen aan. Onzeker en verwachtingsvol. We hielden elkaar stevig vast en na nog één heftige kus stapten we de toekomst weer in.

Nederland slibt dicht. Economische groei, meer luxe, meer blik, en dus file, file, en nog eens file. Een verstandig mens neemt daarom het openbaar vervoer. Maar om 's morgens te moeten staan in steeds vollere treinen? Niet voor Ans en mij, twee collega's comfortabel in de auto op weg naar een studiedag over 'kwaliteit in personeelsbeleid'.

We kenden elkaar bijna drie jaar. We werkten samen op de personeelsafdeling van een snel groeiend bedrijf in Twente. Ik vond Ans direct leuk en zij mij ook, maar we waren allebei getrouwd en zoals dat vaak gaat dus, degelijk professioneel en collegiaal afstandelijk.

Op vorig jaar na dan, het trouwfeestje van collega Annet. We waren allebei alleen die avond omdat onze partners andere verplichtingen hadden. We kenden niemand dus het was logisch dat we samen aan een tafeltje zaten. We kletsten over van alles, we gingen de dansvloer open en werden opgezweept door de drank en muziek steeds intiemer met elkaar. Het feest was bijna afgelopen en we besloten een taxi te delen op weg naar huis. We liepen samen naar mijn auto om mijn mobieltje te pakken. Daar achter op de parkeerplaats bij het zalencentrum stonden we opeens heftig met elkaar te kussen. Het was ongetwijfeld in bed geëindigd als we geen stemmen hadden gehoord van mensen die de parkeerplaats opliepen. Ontnuchterd lieten we elkaar snel los en ik zei onzeker: 'misschien is dit toch niet zo verstandig wat we doen' Ans, antwoordde net zo onzeker 'ik denk het eigenlijk ook.'

In de taxi zwegen we en zeiden weemoedig en vluchtig gedag niet goed raad wetende met wat er was gebeurd. Het moment had geen vervolg gekregen, in het begin waren we wat onwennig naar elkaar op het werk, maar we meden elkaar niet en niemand had het voorval gemerkt en dat hielp ook om over te gaan tot de orde van de dag.

Na die avond was Ans wel op slag een heerlijke geheime natte droom geworden die mijn rukfantasieën constant nieuwe impulsen gaf. Ik voelde me daar schuldig bij want zo werd deze lieve vrouw een object van mijn geilheid. Ik was in de loop der jaren wat ik maar noem een laffe rukker geworden in plaats van een passionele neuker. Dit alles door een relatie die naar een dood spoor was gegroeid. Steeds meer huisje boompje beestje, een druk, druk, druk, modern tweeverdienend en kinderloos stel die elkaar eigenlijk niets meer te vertellen hadden en daardoor steeds meer als broer en zus samenleefden. Zij had haar soaps en lifestyle programma's die steevast tot een hoger uitgavenpatroon leidden, en ik had het hoofd in de schoot gelegd en was inmiddels verslaafd aan computers, Internet en de verlokkingen van porno. Het enige dat we nog leken te delen was de hoge hypotheek en de zorgen over onze schulden en zo af en toe een routineuze neukpartij.

Het was wel goed zo, onze relatie had een nieuw evenwicht gevonden en de stekker er uittrekken zou enkel nieuwe onzekerheden opleveren waar we onbesproken geen van tweeën trek in hadden. Maar altijd waren daar op eenzame momenten de beelden van mooie Ans. Attent, verzorgd, knap, lang en slank, verzorgd, bruin haar en mooie ogen, een heerlijke stem, fantastische borsten en die opwindend mooie handen. Erotische handen, met die groengelakte nagels, die in mijn dromen mijn roede omsloten terwijl ze me zachtjes en verwachtingsvol aftrok en zo mijn zaad hielp ontsnappen.

Het was volstrekt toeval dat Ans en ik naar dezelfde studiedag gingen. We hoorden het van een collega die het weer apart van ons had gehoord dat we ons hadden opgegeven. De afspraak was gauw gemaakt. Niet de trein, maar de auto. Zij zou me de volgende dag op komen halen. We gingen vroeg op pad. Met een half uur ingecalculeerde file op het traject Hengelo Utrecht zouden we zeker op tijd zijn. Na vijf kilometer reden we meteen in een fuik: wegversmalling! Stapvoets of stilstaand verspeelden we in de eerste twintig kilometer ons half uur voorsprong. 'Kut! We komen te laat' zei Ans. 'Ach, het begint toch met je badge en mapje ophalen en daarna koffie en meestal een vlakke inleiding' antwoordde ik. 'We hebben nog tijd genoeg.'

Bij Holten kwam eindelijk de vaart in het verkeer om vervolgens binnen tien kilometer bij Deventer weer volledig vast te lopen. 'Jezus, het lijkt wel of heel Nederland opgebroken is' zei Ans, 'we komen echt hartstikke te laat.' 'Maak je geen zorgen' antwoordde ik, het ochtendprogramma is het minst interessante van de dag volgens mij.' Ik stemde de radio af op de verkeersinformatie en hoorde dat er bij Barneveld een grote file op de A1 was ontstaan vanwege een gekantelde vrachtauto. 'Er kantelt wat af in Nederland' reageerde ik hardop en cynisch. 'Reizigers in de richting Utrecht' kregen het advies om over Arnhem te reizen. 'Laten we de ochtend' vergeten stelde ik voor 'we zorgen gewoon dat we bij de broodjes aanschuiven.'s middags zijn er een aantal interessante workshops, laten we ons daar op richten. Overmacht toch?' 'Oké, Ans glimlachte en knikte en keek meteen meer ontspannen. Wat zag ze er fantastisch uit in haar groene mantelpak met bijpassende panty met motief en natuurlijk die mooie handen met die groene nagels. Ik slikte. We vergaten de tijd en werden steeds vertrouwelijker in onze toon. We praatten over de zaak, de op handen zijnde reorganisatie, over collega's, koetjes en kalfjes en kwamen zo uit bij het nieuwe huis dat Ans ging kopen in de Vinex.

´Is het naar je zin?´ vroeg ik. ´Ach weet je, het is een leuk huis, zeker weten, maar eigenlijk twijfel ik heel erg. Het kost weer heel veel geld en je moet jezelf weer heel veel ontzeggen. Ik vraag me wel eens af of het dat allemaal waard is. Ik verlang in mijn gedachten steeds meer naar mijn oude knusse huisje waar ik ooit in begonnen ben. Het lijkt wel of alles moet wijken voor het nieuwe huis en weer een nieuwe auto. En waarom? Status, groter, weer nieuwe trends volgen? Ik heb nog nauwelijks het gevoel dat het ergens anders over gaat. Steeds harder werken om materiële dingen mogelijk te maken. Ik vraag me steeds vaker of ik dit nu werkelijk wil. Mijn Henk legt qua ambities de lat steeds hoger. Hij pusht maar en pusht maar. Maar waarvoor? Ik betrap mezelf erop dat we elkaar steeds minder te vertellen hebben. De afstand wordt groter tussen ons. We zijn eigenlijk niet meer dan goede vrienden.'

'En jij? Hoe is het met jou?' zei Ans terwijl ze me na deze openhartigheid vluchtig aankeek. 'Ik heb het gevoel dat jij steeds meer op de automatische piloot leeft?'

'Dank je voor je inzicht' antwoordde ik. 'Welkom in keurslijf, het land van de doodlopende mogelijkheden! Het leek wel of ik mezelf net hoorde praten. Je ziet het goed, als ik eerlijk naar mezelf kijk zit ik op een dood spoor. Het zijn de contracten die we hebben afgesloten die ons nog binden, wij leven thuis volledig langs elkaar heen maar ik ben eerlijk gezegd te lui en ik ben denk ik te degelijk om me er echt tegen te verzetten.' Ik keek Ans onzeker aan en was verbaasd over mijn ontboezeming. Ik had er nog nooit met iemand over gesproken. 'Sorry' zei ik, 'ik wil je hier niet mee lastig vallen.'

'Nee, helemaal niet!' zei Ans, 'jij zegt het maar ik herken het ook bij mezelf.'

We zwegen even. Het was inmiddels kwart voor elf, de studiedag was nu ruim drie kwartier aan de gang en we waren nu pas voorbij Arnhem. De verkeersinformatie meldde dat er bij Driebergen een auto in brand stond. Het verkeer zat goed vast. Een alternatieve route was er niet meer.

'Daar gaan de broodjes' zei ik lachend. Ans glimlachte terwijl ze me opeens heel vertrouwd en intiem aankeek. De file was inmiddels leuker geworden dan de studiedag.

“Opeens zei ze: 'heb je nog wel eens aan het trouwfeest van Annet gedacht?' 'Je bedoelt het einde ervan?' Ze knikte. 'Wil je een eerlijk antwoord? Er gaan weinig dagen voorbij dat ik niet aan die avond denk. Ik was toen zo onverstandig en betrouwbaar omn verstandig te zijn.' Ik verraste mezelf toen ik er aan toevoegde 'jij bent sindsdien niet alleen een collega, sinds die avond ben je ook een onbereikbare fantasie voor me geworden die me niet meer loslaat.'

Ans keek me vluchtig aan en haar lippen weken iets. Er viel een korte stilte. 'Ik ben blij dat je zo eerlijk bent.'

'En jij? Denk jij er nog wel eens aan?' vroeg ik.

'Regelmatig, niet zo vaak als jij misschien, maar wel vaak genoeg om te bedenken wat het vervolg had kunnen zijn. Je bent een leuke vent Ben. Oprecht en niet zo'n macho. Daar houd ik van, maar ik zie je wegzakken in routine.' Ze legde haar hand even bemoedigend op mijn been, keek me aan wendde haar blik weer op de weg.

Nederland was echt één file die dag. Het was kwart over elf, het regende dat het goot, wat de intimiteit in de auto vergrootte. We passeerden Veenendaal en Driebergen moest nog komen.

Gedachten flitsten door mijn hoofd. Bleef ik op safe spelen en bleef ik hangen in mijn zielige en eenzame solofantasieën of had ik nu voor een avontuur te gaan met Ans die nooit ver uit mijn gedachte was verdwenen? Ik zag angstig de diepe afgrond die overspel heet voor me opdoemen, maar ik zag ook het fantastische uitzicht waarvan ik altijd moedeloos had vastgesteld dat dat voor mij met mijn gesloten karakter nu eenmaal niet weggelegd zou zijn.

Ik slikte, in een impuls wierp ik mijn vertrouwde boei van onzekerheid en faalangst van me af. Ik schraapte mijn keel en zei plotseling: 'Ans, ik ben inderdaad geen macho en je mag dan ook best weten dat op dit moment de zenuwen flink door mijn keel gieren bij wat ik nu ga zeggen. Volgens mij staan we de hele dag al in de file omdat we op de een of andere manier vandaag voorbestemd zijn voor elkaar. Voorbestemd maar ook erg besluiteloos. Hoeveel kilometer file hebben we nog nodig om te zeggen wat we denk ik allebei willen op dit moment? Laten we de Nederlandse economie een handje helpen door deze knoop door te hakken. Dan kan iedereen misschien gewoon weer doorrijden. Wat vind je van het idee om de studiedag maar even helemaal te vergeten en om vanmiddag een vervolg te geven aan wat we vorig jaar niet durfden?' Ik legde mijn hand op haar dijbeen en keek haar aan. 'Ik wil even aan niets anders meer denken, ik wil jou, nú, vandaag!' Ik verlegde mijn hand naar de hare die de versnellingspook vasthield en kneep zachtjes.

Ze keek strak op de weg, maar ik zag tegelijk de lichte opwinding die vat op haar kreeg. 'Oké' zei ze even later zacht en verwachtingsvol, terwijl ze het stuur steviger vasthield om haar emoties te beteugelen. 'We hebben een reden. We doen het voor het milieu en de economie en ook voor onze eigen veiligheid, want ik moet nu uitkijken na jouw voorstel om zelf geen ongeluk te veroorzaken. Wat stel je voor? Toch niet in de auto?'

Een schok van opwinding ging door mijn lijf.

'Nee, ik moet er niet aan denken. Laten we de tijd nemen. Zo meteen rijden we langs Motel Maarsbergen', probeerde ik zonder opwinding te zeggen. 'Ik heb daar wel eens koffie gedronken. Laten we daar een kamer huren.'

Onwennig stapten we na een kwartier dat wel op een uur leek uit de auto op weg naar de receptie. Het leek wel of iedereen ons aan zat te kijken. Met een strakke blik huurden we 'een kamer voor één overnachting'. We reden de auto op de parkeerplaats naar het blok met motelkamers. We liepen hand in hand, elkaar nerveus en verwachtingsvol aankijkend de trap op naar de bovengalerij. Ik opende de deur. Even later schoof ik snel de gordijnen dicht. Om mijn laatste onzekerheid te overwinnen stapte ik resoluut op Ans af. Ik kuste haar gretig en ze beantwoordde mijn kus heftig. Gulzig zochten mijn handen haar borsten en haar handen dwaalden nerveus en gespannen af naar de bobbel in mijn broek. Een heftig spel van onvervuld verlangen was begonnen.

´Hoe was jullie studiedag?', vroeg een collega de volgende ochtend tijdens de koffie. Op de achtergrond hoorde ik de verkeersinformatie. Om tien uur was Nederland filevrij. Opgewekt, energiek, antwoordde ik: 'Hartstikke interessant! Leuke inleidingen en workshops. Het belang van down to earth contacten tussen mensen op de werkvloer los van ingewikkelde functieprofielen werd weer eens goed duidelijk. Goed personeelsbeleid is als een warm bed waarin het personeel zich ontspannen moet kunnen nestelen, het is een diepte-investering in mensen met resultaatgerichte effecten waar het personeel en de organisatie beter van wordt. Zo boor je nieuwe dimensies aan in mensen en ontdek je hun onverwachte kwaliteiten.'

Ans blik kruiste vluchtig de mijne. Tussen de vingertoppen van haar heerlijke handen hield ze haar vulpen vast. Ze streelde hem zachtjes.