Niels reed doelloos door het plaatsje. Hij was eigenlijk niet kwaad op Inge, maar meer op zichzelf. Hij kon goed begrijpen dat ze nog niets met hem wilde. Althans niets op seksueel gebied. Hij vond echter zelf dat hij er hard aan toe was een lekkere meid aan z ‘n vleesdegen geregen. Hij hoorde van andere jongens in zijn klas de meest fantastische verhalen over meisjes die hen pijpten en waarmee ze neukten. Volgens die verhalen waren de meiden allemaal gewillig en spreidden ze zonder meer hun benen om hun gigantische pikken bij hen binnen te laten. Ja, ja het zal wel. Hij had nu al een paar keer bot gevangen en zo lelijk was hij nu ook weer niet. Hij vond zelf dat hij redelijk in het pulletje fietste bij de meisjes. Er waren er altijd wel een paar in zijn omgeving, maar als hij dan met ze uit ging bleef het altijd bij een kusje en soms mocht hij aan hun borsten voelen, maar nooit meer. Vandaar dat hij had gedacht het maar eens rechtstreeks te proberen bij Inge. Die meid was echt verliefd op hem, dat wist hij zeker. Maar ja het was ook vandaag mislukt.
Zonder dat hij er erg in had tufte hij nu langzaam door de Dorpsstraat waar hij een paar keer die roodharige vrouw was tegen gekomen die altijd zo verleidelijk naar hem lachte. Hij stopte langs de stoep en schakelde de motor uit. Onwillekeurig gingen zijn gedachten uit naar die vrouw en op hetzelfde moment kreeg hij weer een stijve. Wat was dat toch met die vrouw. Ach hij moest zich maar niets inbeelden. Wat moest zo’n volwassen vrouw, en nog zo’n mooie ook met een knul als hij.
Hij draaide zich om en keek in de richting waar ze altijd naar toe fietste als hij haar ‘s morgens tegen kwam. De straat was leeg. Op stoep bij een paar winkels even verderop stonden een paar mensen maar verder was er niets te zien. Hij startte z’n brommer en reed langzaam in de richting van waar ze altijd vandaan kwam fietsen. Zonder er bij na te denken sloeg hij een stuk verderop een straatje in en tufte om zich heen kijkend tussen de vooroorlogse rijtjeshuizen door totdat een hek de, blijkbaar doodlopende, straat versperde. Wat deed hij hier ook eigenlijk! Toch gek, hij woonde een groot gedeelte van z’n leven in dit dorp, hij was nog nooit in dit straatje geweest en hij wist dus ook niet dat het dood liep.
“Niels... Niels...”   
Hij stopte onmiddellijk. Hij kende niemand die hier woonde en toch werd zijn naam geroepen. Hij keek... Daar stond ze.. Daar stond de roodharige vrouw en ze zwaaide naar hem en riep zijn naam.
“Niels... kom...” wenkte ze hem.
Dit was te gek! In trance keerde hij om en reed naar de vrouw die voor de deur van het laatste huis stond.
“Hallo Niels... dat is ook toevallig...” spraken de rode lippen. Hij keek sprakeloos in de groene ogen van de vrouw.
“Hoe... hoe...  weet u mijn na... naam...” hakkelde hij.
“Die ken ik al zo lang je leeft...” zei de vrouw en toonde een rij hagelwitte tanden in een meest hartelijke glimlach. 
“Hè... maar ik... ik ken u helmaal niet...” zei Niels met een blos op z’n wangen. Aan de ene kant was hij zeer verlegen met de zaak en aan de andere kant was hij zeer verguld met het feit dat die mooie vrouw uit zijn dromen nu met hem stond te praten.
“Nee je zal je mij wel niet herinneren...  wil je niet even binnen komen... ” zei ze hartelijk.
Nadat hij z’n brommer voor het huis had gestald ging ze hem voor de lange gang in.
“Ik zat buiten, het is heerlijk zo half in de schaduw” zei ze terwijl ze heupwiegend voor hem uit door het kleine keukentje naar de achterdeur liep. Onder een grote fruitboom stonden een paar tuinstoelen en een tafel en op de tafel lagen een paar tijdschriften en een halfgevuld koffiekopje.
“Hoe, hoe... kan u mij dan zien… als u in de tuin zat” stamelde hij, nog steeds volkomen verward.
“Ha, ha...” lachte ze, “..ik herken het geluid van je brommer uit duizenden.” Hij keek haar vragend aan.
“Die paar keer dat ik je ‘s morgens heb gezien...  Of weetje dat niet meer” 
“Ja... ja” nou of hij dat nog wist.
“Wel ik herkende je meteen...  Je lijkt sprekend op je vader” zei ze er zacht achteraan.
Niels boog zijn hoofd. Z’n vader was toen hij vijfjaar was overleden en kort daarna ook z’n moeder. 
“Woon..... eh wonen jullie nog steeds bij Tante Viola?”
Hij keek haar verrast aan. Ze wist werkelijk veel van hem.
“Ja... hoe weet je... eh weet u dat allemaal?”
“Je mag wel je tegen me zeggen hoor...” zei ze met een stralende lach, “... ik heet trouwens Caroline”.
Haar hand voelde ondanks de warmte heerlijk koel aan en in een glimp zag hij haar goed verzorgde roodgelakte nagels. Ze droeg geen ringen of andere sieraden.
“1k ben vroeger een hele goede vriendin van je ouders geweest en ik heb hen verzorgd toen ze ziek waren totdat……”
“Totdat ze overleden...” vulde Niels in gedachten aan.
“Ja,” zei ze zacht, “daarna ben ik weer naar huis gegaan”.
“Maar ik heb je nooit gezien... heb je altijd al hier gewoond?”
“Nee hoor…, hier woon ik sinds een maand of zo. Ik heb altijd een dorp verder gewoond”
“Bij tante Magda en Ome Bram?” (lees DOH 4)
“Ja die wonen daar ook nog steeds, net als hun ouders. Maar ik heb hen al een tijd niet meer gezien of gesproken, dus veel weet ik niet van hen”.
“Waar kende je mijn ouders dan van?”
“Jee... dat is een lang verhaal...” zei ze met een blos op haar wangen, “..ik weet niet of ik dat nu allemaal kan gaan vertellen”.
Met gefronste wenkbrauwen keek Niels haar aan.
“Vertel eens... hoe is bet met tante Viola... ik heb al gemerkt dat jullie verhuisd zijn. Waar wonen jullie. Hoe is het met jullie?”
“Oh, met Viola is het wel goed. Ze is wat stil de laatste tijd omdat Opa, de vader van mijn moeder die dus haar broer is, het haar nogal wat lastig maakt. Ik weet niet precies waar het over gaat maar het heeft iets te maken met vroeger en ook met onze erfenis. Onze ouders en de ouders van mijn vader hadden nogal wat geld belegd en hun bakkerij is goed verkocht, dus al we achttien zijn... dan….”
“Je bent nu zeventien, als ik het goed heb en Cilia moet dan ongeveer zestien zijn”.
“Ja dat klopt” zei Niels wederom verbaasd.
“Goed vertel verder, hoe is met de gezondheid en waar zijn jullie heen verhuisd”.
“Met de gezondheid van ons drieën gaat het goed... we zijn al een paar jaar niet meer onder controle” zei Niels haar met hernieuwde interesse bekijkend.
Caroline staarde naar haar noodgelakte teennagels in haar slippertjes met een hakje.
“Gelukkig… Dat het zo goed is afgelopen...” zei ze zacht.
Als in trance begon ze hem te vertellen over de afgrijselijke ziekte die een aantal van de vrienden van zo’n zeventien, achttien jaar geleden had overvallen. Een behoorlijk besmettelijke ziekte die George en Lucinda, de ouders van Niels, uit Kenia hadden meegebracht en waaraan naast henzelf ook de moeder van Lucinda en de ouders van George waren overleden en ook nog wat andere mensen uit het dorp. Hoewel ze zelf tot de intieme vrienden van zijn ouders behoorde, bleek achteraf dat ze geluk had gehad, net als haar ouders en haar broer en Bram en Magda en hun ouders, die in hetzelfde dorp als zij woonden. Eerst hadden ze gedacht dat het Aids was geweest maar gelukkig bleek later dat dit niet het geval was, maar wat anders. Anders waren de kinderen nooit in leven gebleven, net zoals zij zelf trouwens.
Niels zuchtte diep. Ze wist echt alles en zo had hij het vermoeden, zelfs meer. Ze hield iets achter.
“Hoe kwam het dan... dat al die mensen ziek werden?” Hij had de vraag ook regelmatig aan Tante Viola gesteld maar die had altijd hoofdschuddend haar schouders opgehaald en verteld dat het door overdracht via wondjes in het bloed kwam en dat door een klein wondje aan de hand of zo, als die tegen elkaar kwamen de bacterie of het virus werd overgedragen.
Caroline vertelde hem hetzelfde en vroeg opnieuw, ook om de stemming wat vrolijker te maken: “waar wonen jullie tegenwoordig?”
Niels vertelde dat ze vanuit het huis van Viola waren verhuisd naar de bungalow waar Opa en Oma hadden gewoond. Die was lange tijd verhuurd geweest en toen de huurders eruit trokken had Viola haar huis verkocht en waren ze in de luxe bungalow gaan wonen. Het was dan ook om die reden dat de andere Opa boos was op zijn zuster, maar Niels vond het geen probleem en ook Cilia was blij dat ze nu een grote kamer had waar ze al haar spulletjes in kwijt kon.
“Oh ja, die bungalow, die ken ik goed. Daar heb ik je ouders voor het eerst ontmoet” zei Caroline opnieuw met een blos op haar wangen. “Pff… ik krijg het warm... zal ik wat te drinken inschenken?” zei ze opstaand in de hoop dat haar rok niet doorweekt geraakt was van het vocht dat opeens als een waterval uit haar kutje was gegutst toen ze terug dacht aan die heerlijke week in dat huis (lees DOH 3 George).
Niels knikte en keek haar na toen ze heupwiegend naar de keuken liep om iets voor hen in te schenken. 
“Kan je me daar iets meer over vertellen?” vroeg Niels toen ze terug kwam met de verfrissingen.
“O ja, mijn ouders en de ouders van Bram en Magda gingen samen op wintersport. Bram en Magda waren vrienden van je moeder, hun ouders trouwens ook. Zij had bij hen ingewoond of zo toen ze in de stad waar ons dorp vlakbij ligt studeerde”.
“Nee ze woonde bij oom Kevin en tante Monique” verbeterde Niels haar, “en de ouders van Bram en Magda waren weer kennissen van die oom en tante”.
“Nou goed en wij, mijn halfbroer Steven en ik en Bram en Magda mochten bij jouw ouders logeren. Jullie waren toen nog niet eens geboren. Ik denk dat ik zo’n jaar of zestien was, ja net zo oud als jij nu”.
“Dus je bent nu tweeëndertig” zei Niels nieuwsgierig.
“Twee jaar ouder...” antwoordde Caroline geamuseerd lachend.
“En dat was het dus...  De ontmoeting met m’n ouders... je hebt bij hen gelogeerd en daar ken je hen van”. 
“Ja feitelijk wel...  na die eerste ontmoeting hebben we elkaar wel vaker gezien en toen ze ziek werden heb ik een tijdje m’n school vaarwel gezegd en heb hen verzorgd”.
“Maar waarom moest jij dat doen...... Ik bedoel en was toch zeker wel iemand anders om dat te doen?” “Misschien wel, maar ik vond dat ik dat moest doen,  dat was ik ze wel verschuldigd” klonk het en zacht achteraan.
Niels reageerde niet op het laatste. Hij was eigenlijk nieuwsgierig waarom ze nu weer terug kwam in het dorp, of beter gezegd waarom ze nu bij hem in de buurt kwam zoeken.
“En nu ben je weer terug…” zei hij aarzelend. 
Haar ogen begonnen weer te glimmen. 
“Nou terug... ik heb een baan hier gevonden...” 
“Oh... wat doe je dan?”
“Ik ga na de vakantie op de scholengemeenschap als lerares Frans werken”.
“Je bedoelt...  Je bedoelt bij ons op school?”
“Ja” knikte ze lachend.
“Maar, ik zie je ‘s morgens de andere kant op fietsen”
“Hmm... ja ik heb een paar dagen als invalkracht op een basisschool gewerkt”. 
“Shit... dan krijg ik waarschijnlijk les van je, want ik heb Frans in mijn pakket”. 
“Dat zal heel goed kunnen” glimlachte ze.
“Dat ga ik aan de anderen vertellen” zei hij spontaan uit de tuinstoel overeind komend.
“Niels...  Ga nog even zitten” zei Caroline ineens gejaagd, “ik heb liever nog niet dat Viola hoort dat ik hier ben of woon. Ik wil haar zelf een keer verrassen”.
“Nou... wat houd je tegen, je weet waar we wonen, dan kom je toch gewoon vanavond bij ons op bezoek”.
“Misschien later... maar nu nog even niet... maar als je zin hebt, kom jij dan vanavond bij mij langs, dan maken we er een gezellige avond van” zei ze met een hete blik in haar ogen.
Niels keek haar even aan. Hij wilde niets liever dan bij haar zijn, ook al was ze veel ouder dan hij dacht. 
“Oké juf... ik kom” zei hij lachend.
“Leuk Niels... leuke grap... ik zie er naar uit dat je komt”.
Even later stapte hij op z’n brommer en voelde nog even aan z’n wang waar ze een natte kus op had gedaan. Oh, hij kreeg een stijve, de zoveelste keer die dag.