*** HOOFDSTUK 2 ***

Na haar moeder te hebben verzorgd, ging Sandra naar kantoor. Haar vader had
ze goedendag gezegd in de keuken, waar hij nog het een en ander te doen had.
Hij zag er down uit. Allesbehalve leuk voor hem, dacht ze, in een kamer apart
slapen, gescheiden van zijn vrouw in hetzelfde huis... Gelukkig maar, dat hij
zijn werk had, waardoor hij zijn zorgen kon vergeten... Guillaume was een
zwijgzaam mens, die zich nauwelijks uitte en Sandra wist meestal niet wat hij
werkelijk dacht. Toch hield ze van haar vader om zijn onverstoorbaarheid.
Bovendien was hij de enige man om haar heen en dat wilde ook wat zeggen.
Op kantoor aangekomen, vond ze Madame Simone al een haar bureau. Sandra keek
naar haar zoals zij over de papieren gebogen zat. Zij maakte een wat
vermoeide, bijna verwelkte indruk. Haar gebaren waren traag, de mond slap en
de ogen minder levendig dan normaal.
"Is er iets met u?" kon zij zich niet weerhouden te vragen toen een poos
verstreken was.
"Met mij...?" zei Madame Simone. "Eh... nee... gisteravond was net als anders.
Niet beter en niet minder."
"U ziet er een beetje vermoeid uit."
"Ja, dat kan wel... Je kunt eens vermoeid zijn van iets dat de moeite waard
was, begijp je?"
"Nee."
"Straks onder de lunch zal ik je dat wel uitleggen."
En daarbij bleef het voorlopig. Toch kon Sandra de hele ochtend de ogen niet
van haar collega afhouden en bloosde telkens wanneer Madame Simone de rug
strekte en haar borsten in de handen nam.
Om half een gingen de beide vrouwen aan het tafeltje zitten, waaraan ze hun
lunch gebruikten. Snel en zwijgend gebruikten ze de meegebrachte boterhammen
en de koffie uit de thermosfles. Na het eten stak Madame Simone een sigaret
op, inhaleerde en keek het meisje geamuseerd aan.
"Dus jij vindt me er vermoeid uitzien?" vroeg ze.
"Een beetje wel..."
"Misschien komt het omdat er dingen zijn, die je niet weet... Zeg 'ns, voel
jij je nooit eens heerlijk loom en zwaar in je lichaam? Zo'n onbepaald
verlangen, dat je vult?"
"Nee... Daar heb ik eigenlijk nooit bij stilgestaan."
"Jij bent nog jong... en dan is het moeilijk te begrijpen, waar zulke
gevoelens vandaan komen."
Simone strekte zich uit. Haar borsten bolden zich. Zij nam ze in de handen,
terwijl ze Sandra recht in de ogen keek. Haar gezicht werd ernstig.
"Waarom doet u dat?" vroeg het meisje.
"Wat?"
"Nou, wat u zo vaak doet. Dat u uw borsten in de handen neemt..."
"Omdat ik het fijn vind... Het doet me goed... In mijn handen voel ik de
punten opzwellen en hard worden. Heerlijk is dat. Ik zou het gevoel wel vast
willen houden. Als jij het deed, zou je geloof ik datzelfde heerlijke gevoel
krijgen... Verrukkelijk vind ik het... en dat maakt me wel eens... vermoeid.
Gisteravond, omdat het zo warm was, heb ik direct bij het thuiskomen mijn jurk
uitgedaan. Ik was in mijn slaapkamer en plotseling zag ik mijzelf in de
spiegel... Ik stond stokstijf. Mijn benen, de dijen bloot tussen mijn slipje
en de boorden van mijn kousen, mijn buik gewelfd onder de geheimzinnig
weggedoken navel. En daarboven mijn welgevulde beha. Ik heb hem uitgedaan,
want ik wilde mijn borsten naakt en vrij zien. Ze zijn mooi, een beetje zwaar,
maar ik vind ze fijn. De punten werden hard en kwamen omhoog, zodat ze bijna
pijn deden en tegelijk mijn lichaam deden doorstromen met een gevoel van
wellust. Op zo'n ogenblik, meer nog dan nu, wil ik ze in de handen nemen. Bij
mij thuis streel ik ze, knuffel en plaag ze. Heerlijk is dat... Dan neem ik
een stoel en ga voor de spiegel zitten en vol behagen kijk ik naar mijzelf. Ik
ben alleen en kan doen wat ik wil. Jij natuurlijk ook, in je kamer?"
"Ja, maar dat zou ik nooit durven doen..."
"Waarom niet? Doe de deur op slot."
"Dat zal ik doen... de volgende keer."
"Heus, het is heerlijk... Maar ik breng je op slechte gedachten... Toch weet
ik dat je vroeg of laat hetzelfde zult gaan doen als ik. Ik zou het graag van
je horen... als je het voor de eerste keer gedaan hebt.
In elk geval, door het spelen met mijn borsten krijg ik het steeds heter. Dan
wil ik naakt zijn, helemaal, voor mijn plezier. Als je alleen bent... En
terwijl ik mij dan uit de ooghoeken bespied, stroop ik mijn kousen af en laat
mijn slipje omlaag glijden."
"Waarom doet u dat? Ik heb nog nooit aan zoiets gedacht."
"Omdat je nog jong bent... Doe het maar eens en dan zul je zien... Natuurlijk
is het wel een beetje pervers. Maar wat geeft het. Niemand ziet je toch. ik
geloof dat jij nog niets weet van sex, niet van de roerselen van het lichaam
en niet van de geest."
"Ik weet nog helemaal niets", bekende Sandra. "Tot dusver ben ik nog nooit
alleen uit geweest... Altijd ga ik met mijn ouders. Nu mijn moeder ziek is,
ga ik soms vlak bij huis in het park wandelen... Maar door jou heb ik al iets
geleerd. Ik ben niet meer helemaal een klein, onwetend kind..."
Simone barstte in lachen uit. Toen glimlachte ze tegen het meisje en klapte
in haar handen.
"ik bewonder je onschuld", zei ze. "Ik heb je nog helemaal niets geleerd. Maar
vroeg of laat zullen mijn woorden wel iets in dat mooie lijfje van je losmaken
en zul je behoefte voelen aan sex. Zo ben ik ook geweest... net als jij...
zonder iets te weten van al wat in en om mij heen bestond... Alleen heb ik
geen raad nodig gehad. Het is vanzelf gekomen op een keer in een bosje vlak
bij ons huis. Ik lag in het gras op een plek waar de zon door het gebladerte
heenbrak. Het was warm en ik transpireerde een beetje. Ik maakte de knoopjes
van mijn blouse los. Daaronder was ik naakt, want mijn borsten waren nog zo
vast en stevig dat ik geen beha nodig had. Toen heb ik ze voor het eerst
gestreeld en er ontwaakte een gevoel dat tegelijk verwarrend, zoet en
zinnelijk was. Met mijn vlakke hand heb ik toen mijn buik betast. Dat was erg
lekker... Toen..."
"Wat deed je nog meer?"
"Ach, ik begrijp het... ik moet me duidelijker uitdrukken.
Toen ik met mijn borsten gespeeld had, voelde ik mij ineens vreselijk
opgewonden. Maar die hand op mijn buik, dat maakte het nog erger. Mijn vingers
gleden onder de band van mijn broekje, onder mijn opgeslagen rok. Vanzelf
spreidde ik mijn benen... Mijn vingers ontmoetten de haartjes, die zacht en
toch ook stug aanvoelden. Met de punt van mijn nagel volgde ik de meegevende
zwelling van de schaamlippen... mijn vinger drong naar binnen. Ik voelde dat
ik iets slechts deed, maar niets ter wereld had mij ervan kunnen weerhouden.
Het was zo heerlijk..."
"Zo, buiten in de natuur... Dat zou ik nooit durven..."
"Ik was alles om mij heen vergeten. Ik kietelde mijzelf. Ik had plezier,
steeds meer en meer, totdat er opeens een explosie kwam... In enkele
ogenblikken leerde ik wat wellust was en dat het daar tussen mijn dijen lag,
in het intiemste deel van mijn lichaam. Toen ik opstond - wel een beetje bang
voor wat ik had gedaan - voelden mijn benen als van water en trilde ik
helemaal. Maar ik was vastbesloten om mijn ontdekking verder te onderzoeken.
Dat heb ik dan ook gedaan, bijna elke dag. Zelden gaat er een dag voorbij...
Dat zul je ook wel merken. Probeer het maar eens en het zal jou niet anders
vergaan... elke dag en overal... vooral in je kamer... de deur op slot en
veilig op jezelf...
Ik ben later getrouwd en heb het met mijn man gedaan, maar steeds kwam ik
terug op mijn eigen genot, waar ik niet buiten kon. Toen ik merkte dat mijn
man mij bedroog, zijn wij zonder meer uit elkaar gegaan. Ik heb mijn eigen
genot en eigenlijk was ik blij weer alleen te zijn."
"Heeft u er dan geen verdriet van gehad?"
"Nee hoor... Overdag werkte ik en 's avonds thuis kon ik doen wat ik wilde.
En zo is het nu altijd. Soms inderdaad drukt de eenzaamheid wel eens zwaar
op me, maar daar zet ik me dan overheen, heel resoluut, al besef ik dat het
met zijn twee‰n nog beter zou zijn. Maar hoe kom je aan iemand anders?
Uitgaan doe ik weinig... Als je me mag... misschien zou jij eens af en toe bij
me willen komen... Dat zou prettig zijn... Dan zal ik lekker voor ons twee‰n
koken en we zouden zelfs een glas wijn kunnen drinken... Ik heb een
grammofoon, een projector, films, dia's..."
"Ik zal het mijn vader vragen", zei Sandra. "Ik geloof niet dat hij nee zal
zeggen..."
Simone glimlachte en streelde openlijk haar borsten waarbij ze Sandra strak
aankeek.