Proloog

“Ik zou met kerst eens iets anders willen doen. Een romantisch kerstdiner bij kaarslicht. Samen met jou, als je daar zin in zou hebben.”

Het is 8 december 2001. Een heldere winterdag. Ik ontmoet Marc op een feestje. We kennen elkaar vaag van eerdere ontmoetingen en op deze avond klikt het wel tussen ons. Tegen het eind van de avond neem ik hem even apart. Zijn ogen gaan glimmen als hij mijn voorstel hoort.

“Een romantisch kerstdiner? Jij en ik? Nou ik had nog geen bijzondere plannen hoor.”

“OK, dus ik kan op je rekenen?”

“Reken maar van yes!”

Als we de details hebben afgesproken, zoals plaats en tijd, trekt hij me wat dichter tegen zich aan en zoent me.

Later maak ik me klaar om naar huis te gaan en helpt Marc me in de jas. Ik zeg tussen neus en lippen door:

“O ja, je hoeft na dat dineetje niet aangeschoten de koude nacht in hoor, ik heb wel een plekje waar je kunt blijven slapen.”

Hij weet even niet hoe hij moet reageren. Stotterend zegt hij:

“Nou dat hoeft… nou het is wel erg vriendelijk aangeboden.”

“OK dan, afgesproken.”

Als ik al half de deur uit ben, zegt hij:

“Enne… maarre… zal ik je nu niet even naar huis brengen?”

Het is vriendelijk aangeboden, maar dat is niet de bedoeling. Ik zeg op resolute toon:

“Nee, dat hoeft niet hoor.”

Had hij nog iets willen zeggen over ‘… meisje alleen in het donker…’, dan slikt hij het in.

Het Diner

Eerste kerstdag is het miezerig en koud, net als de dagen ervoor. Maar binnen is het warm. We hebben de grootste lol bij de voorbereidingen die bijna de hele dag in beslag nemen. Om tien voor acht zijn we er helemaal klaar voor. De tafel is gedekt, het voorgerecht is klaar om opgediend te worden. De wijnen staan koel dan wel warm, al naar gelang. De andere gerechten staan klaar om op het vuur of in de oven te gaan. Tussen de bedrijven door hebben we ons opgemaakt en onze feestkleren aangetrokken. En nu is het wachten op de gasten.

We hoeven niet lang te wachten. Een paar minuten voor acht gaat de bel. Giechelend staan we bovenaan de trap.

“Sssst,” sist Arianne, die het trekkoord al in de hand heeft. Als we rustig zijn trekt ze het slot van de deur beneden los. Beneden brandt de lamp en wij staan in het donker, zodat degene die binnenkomt ons niet kan zien. Het is Jos, Sandra’s date. Arianne en ik trekken ons heel stilletjes terug in de keuken. We verdringen ons voor de kier, waardoor we kunnen zien wat er gebeurt. Sandra roept:

“Hoi Jos, kom boven.”

Jos klimt de steile trap op en begroet Sandra met een kus. Hij heeft een fles champagne en een doos bonbons voor haar meegenomen. Hij zet zijn tasje met spullen voor de nacht op de vloer en hangt zijn jas aan de kapstok. Dan volgt hij haar naar Arianne’s kamer. Sandra laat de deur openstaan, zodat wij kunnen volgen wat er gebeurt. Jos’ reactie als hij de gedekte tafel ziet is precies wat we verwacht hadden:

“Maar… ik dacht…”

“Wat?” vraagt Sandra heel lief.

“Ik dacht dat het een diner voor twee zou zijn?”

De verwarring klinkt duidelijk door in zijn stem. Sandra antwoordt onschuldig:

“O nee hoor, we zijn met zijn zessen. Had ik dat dan niet gezegd?”

Wat Jos verder nog wil zeggen smoort ze in een zoen. En dan klinkt ook al weer de bel. Arianne en ik sluipen weer naar de overloop. Deze keer is het Marc. Arianne verdwijnt snel weer in de keuken en ik zeg:

“Hoi, kom snel boven.”

Ik geef hem een zoen. Zijn gezicht is vochtig en koud. Hij duwt een lekkere fles cognac in mijn hand.

“Mmm, het ruikt hier al lekker,” zegt hij.

Dan hangt hij zijn jas op en neem ik hem mee naar Arianne’s kamer. Net als even geleden bij Jos, komt er ook bij hem een blik van verwarring op zijn gezicht als hij de grote ronde tafel ziet. Kerstversiering in het midden. Brandende kaarsen bij elk bord. Borden, bestek, glazen, echte servetten. Allemaal heel feestelijk. De tafel is gedekt voor zes personen.

“Het was toch…”

“… een romantisch kerstdiner bij kaarslicht,” vul ik aan.

“Euh ja, maar ik dacht… wij tweeën…”

“O? Nee joh, samen met mijn vriendinnen en nog een paar vrienden, wist je dat niet?”

Marc ziet nu pas Sandra en Jos in een schemerige hoek van de kamer staan. Wij lopen er ook heen en we stellen ons aan elkaar voor. Ik kende Jos ook nog niet. Jos heeft zijn arm om Sandra’s middel en ik trek Marc dichter tegen me aan. Op zijn gezicht is onzekerheid af te lezen. Ik stel hem gerust met een sensuele zoen.

We hoeven niet lang te wachten. Een paar minuten later gaat de bel al weer. Onze gasten zijn stipt op tijd. We waren bang geweest dat ze elkaar misschien al bij de voordeur zouden ontmoeten, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Hoewel dat ook wel interessant had kunnen zijn. Even later komt Arianne met Frank de kamer binnen. Een bos prachtige rode rozen in haar hand. Er speelt zich een soortgelijk tafereel af, maar Frank neemt het wat luchtiger op dan de eerste twee heren.

Als iedereen aan iedereen is voorgesteld drinken we champagne als aperitief. Daarna gaan we aan tafel voor de eerste gang: een kommetje tuinkruidenbouillon met zelfgemaakte croutons. Daarna een garnalencocktail met avocado en sherrysaus en daarbij een glaasje witte wijn. Zachte achtergrondmuziek vult de stiltes. Geen ‘Rudolf the Rednosed Reindeer’, maar iets klassieks. Rustig instrumentaal, passend bij de sfeer en de gelegenheid. Laat dat maar aan Arianne over. De jongens zijn over de ergste schrik heen en als we aan het hoofdgerecht toe zijn, zitten ze vrolijk te praten.

Het doet me deugd dat ze alle drie de moeite hebben genomen zich in stijl te kleden. Keurige pakken – de jasjes inmiddels over de rugleuning van de stoel – overhemden, stropdassen of – in het geval van Frank – zelfs een vlinderdasje. Hun feestelijke kleren doen recht aan de onze. We hebben ons uitgesloofd om er mooi uit te zien. Arianne in een eenvoudig zwart jurkje dat armen en schouders bloot laat. Lekker kort om haar benen goed uit te laten komen. En wat voor een benen: lang en slank en nog lekker bruin na een late herfstvakantie in het zonnige zuiden. Niet voor niks volgen de jongens haar met hun ogen, elke keer als ze op haar hooggehakte schoenen naar of van de keuken loopt.

Sandra draagt een donkerrode jurk die ze zelf gemaakt heeft: een strak lijfje met een vetersluiting. De veter heeft ze losjes vastgeknoopt en zelfs als hij strak zou zitten, zou het haar borsten nog niet omvatten, alleen een beetje steunen. Ook de prachtige bh van rood satijn bedekt alleen het hoogstnodige, zodat de heren een fraai uitzicht hebben, vooral als ze zich over de tafel bukt tijdens het opdienen van de gerechten. De jurk waaiert vanaf haar middel wijd uit, tot op haar knie. Daaronder zijn haar stevige benen zichtbaar, die in donkere kousen gestoken zijn. Haar schoenen hebben iets minder hoge hakken dan die van Arianne.

En ikzelf? Ik draag een lange, nauwe rok met een diep split van donkerblauwe glanzende stof. Mooie bijpassende kousen en mijn nieuwe schoenen. Daarbij een witte zijden bloes. De voorpanden daarvan zijn diagonaal gesneden. Ergens beneden mijn borsten overlappen ze elkaar en lopen dan uit in een dun bandje dat achter mijn rug vastgeknoopt zit. De dunne stof fladdert losjes om mijn lichaam en er onder kunnen mijn borsten zich vrij bewegen. En de jongens? Die genieten minstens zoveel van de aanblik die wij bieden als van de heerlijke gerechten die op tafel komen. En ze laten ook niet na ons te overladen met complimentjes – vooral als de tongen een beetje loskomen door de wijn.

En ach die wijn – die is zelf aanleiding voor een uitgebreide verhandeling. Als de lamsbout is opgediend, de groenten en de aardappeltjes op tafel staan, dan vraagt Arianne aan Frank om de fles te openen. Die doet dat graag en met professioneel uitziende gebaren. Met een kennersblik bestudeert hij het etiket. Zwierig snijdt hij de capsule open en meedogenloos draait hij de vlijmscherpe punt van de kurkentrekker dieper en dieper de kurk in. Schijnbaar zonder krachtsinspanning trekt hij de kurk uit de hals van de fles. Beheerst, niet met een plop. Hij ruikt even aan de kurk, knikt goedkeurend en schenkt dan klokkend de wijn in de glazen. Eerst de dames, dan de heren, zoals het hoort.

Als hij weer is gaan zitten, zwiert hij de wijn even rond in zijn glas, snuffelt er aan en neemt dan een slok. Hij laat het dieprode vocht heen en weer gaan op zijn tong, voordat hij het doorslikt.

“Een heerlijke Bourgogne, fruitig, kruidig, met een delicate afdronk.”

Hij neemt nog een slokje.

“Je proeft de zware rode aarde waarin de wijnranken groeien. Je proeft de milde voorjaarsregens die de ranken deden uitlopen, de hete zomermiddagzon, die de druiven heeft doen groeien en rijpen. Je proeft de aroma’s die zijn vrijgekomen tijdens de gisting en tijdens de rijping daarna. Het eikenhout uit de Limosin, waarvan de vaten gemaakt zijn waarin de wijn geworden is wat hij is.”

We weten niet of we moeten lachen of ernstig kijken bij die poëtische verhandeling over een wijn die uiteindelijk gewoon van de schappen bij Albert Heijn gehaald is. Zelf zou ik er niet meer over hebben kunnen zeggen dan: ‘het is lekkere wijn’. Maar Arianne neemt de draad op:

“Ik proef ook nog heel andere dingen. Ik proef de handen die de druiven plukten. Jonge lenige vingers van studenten die voor een paar weekjes hun boeken aan de kant gelegd hebben. Maar ook de oude gerimpelde, eeltige handen van de boeren en boerinnen die dag in dag uit op het land aan het werk zijn. Ik proef de zware manden die op de ruggen van jonge kerels de berg af worden gedragen. Ik proef ook de blote voeten van de jonge meisjes die in de wijnpers de druiven vertrappelen om zo het sap er uit te persen. En als de jonge wijn dan de eerste nacht in het grote vat zit… als het gistingsproces begint, dan begint het tussen de werkers ook te gisten. Als het werk gedaan is, onder invloed van de wijn van eerdere jaargangen, borrelt het en bruist het… om in de loop van de nacht tot uitbarsting te komen.”

“Je praat er over alsof je er bij geweest bent,” merkt Marc op.

“Dat ben ik ook. Vorig jaar en dit jaar weer. Bij een grote wijnboer in Zuid-Frankrijk, in de Provence.”

“En je hebt dat gistingsproces aan den lijve ondervonden?”

“Dat kun je wel zeggen. Het waren hete nachten.”

De jongens kijken een beetje jaloers naar haar. Niet onterecht. Ik heb Arianne’s verhalen in detail gehoord en ik was ook wel een beetje jaloers. Volgend jaar ga ik ook mee. Maar nu wil ze er verder niet op ingaan.

De erotische spanning die door dit intermezzo is opgewekt blijft tussen ons hangen tijdens het hoofdgerecht. De lamsbout is verrukkelijk. In de oven gebraden met rozemarijn, tijm, jeneverbessen, laurier en knoflook. Van buiten bruin en van binnen roze. Daarbij aardappelgratin, broccoli en prei. En omdat het allemaal zo lekker is, eten we er misschien net iets meer van dan goed zou zijn. Vandaar dat we besluiten na het hoofdgerecht een kleine pauze in te lassen. We schenken de wijnglazen nog een keer vol en verhuizen naar mijn kamer. Ik ga met Marc op het bed zitten, Sandra en Jos op de bank en Frank en Arianne samen op de grote leunstoel. Dit is het moment om even lekker te knuffelen. Ondeugende vingertjes gaan vast eens even op onderzoek uit. Niets helpt zo goed bij de spijsvertering als een lekkere lange smachtende zoen.

Het Dessert

Na een halfuurtje vraagt Sandra onschuldig:

“Zullen we nog een toetje doen of niet?”

“Wel, wat hadden jullie in gedachten?” vraagt Marc.

“Iets heel lekkers. Jullie kunnen kiezen. Het ene is ‘Sein de Femme au Chocolat Chaud et Chantilly’ en het andere l’Abricot Grand Marnier au Chantilly,” zegt Arianne.

De jongens kijken elkaar vragend aan. Ook Frank, de wijnkenner, schudt zijn hoofd:

“Zoveel Frans ken ik niet, leg eens uit, wat is het?”

Wij grijnzen alleen maar en ik zeg:

“Als je het niet weet, dan moet je gokken. Met de ogen dicht één van de twee kiezen en dan maar afwachten wat je krijgt.”

“OK, doe mij het eerste dan maar,” zegt Frank.

“Mij ook, dan klinkt wel goed,” zegt Marc en ook Jos sluit zich daarbij aan.

“Goed. Het duurt even om het voor te bereiden. Zo lang moeten jullie moeten hier maar even wachten.”

Onze studentenhuishouding was niet berekend op zo’n uitgebreid diner, dus hebben we in de afgelopen week nog geshopt bij de kringloopwinkel en IKEA om ons serviesgoed en bestek aan te vullen. Wat we onder andere gekocht hebben is een stapel heel grote borden. Die zijn bedoeld als taartschaal, maar komen nu goed van pas voor het nagerecht. Het toetje dat we in gedachten hebben vereist enige zorgvuldige voorbereiding. De chocoladesaus moet niet te koud zijn, want dan is het niet vloeibaar genoeg, maar vooral ook niet te heet. Terwijl Arianne zich daarmee bezig houdt, klop ik de slagroom en legt Sandra de andere spulletjes klaar die we nodig hebben. Sandra trekt het lijfje van haar jurk naar beneden en doet haar bh af. Ik trek mijn bloes uit. Arianne stroopt haar jurkje van haar lenige lijf en heeft nu alleen nog haar stringetje en haar schoenen aan. We zetten drie van de grote borden bij de plaatsen van de jongens. Bij elk bord zetten we twee glaasjes donkerrode, zoetige dessertwijn neer.

Dan komt het moeilijkste deel. Zorgvuldig scheppen we de warme chocola over elkaars borsten. Het vloeit langzaam uit. Hier en daar helpen we met een lepeltje om het te verspreiden. Ik houdt mijn adem even in als de hete, stroperige chocola over mijn borsten stroomt, maar het koelt al snel wat af.

Ik voel een paar straaltjes chocola over mijn buik naar beneden lopen. Het kriebelt een beetje. Het ziet er wel mooi uit, een paar gestolde slierten chocola die vanaf mijn borsten naar beneden gaan. Dan spuiten we op elke borst een mooie toef slagroom. Om het af te maken sprenkelen we een beetje cacaopoeder over de slagroom en steken er een chocolade-waaiertje in. Als we tevreden zijn met het resultaat gaan we op de drie grote borden zitten.

Ik weet niet hoe het met de andere twee meiden is, maar mijn hart klopt toch wel wat sneller als we de jongens roepen. Ze blijven even bij de deur staan, terwijl ze met grote ogen naar Arianne en mij kijken. Sandra zit met de rug naar de jongens toe en kijkt over haar schouder, zij wil ook weten hoe ze reageren. Langzaam komen de jongens dichterbij. Marc gaat voor me zitten. Hij kan zijn ogen niet van mijn borsten afhouden. Frank zegt:

“Jos heeft weer de grootste portie gekregen.”

“Wees maar niet bang, er is genoeg voor iedereen,” antwoordt Arianne lachend.

“En hoe heette dit nou?”

“Sein de Femme au Chocolat Chaud et Chantilly, vrouwenborst met warme chocola en slagroom.”

“O ja, nou weet ik het weet, chantilly is slagroom,” zegt Frank.

Er is geen bestek. De jongens kijken ons even vragend aan. Wij glimlachen alleen maar. Ze begrijpen wat de bedoeling is. Marc buigt zijn hoofd naar beneden en likt voorzichtig wat slagroom op. Ook de andere jongens beginnen bescheiden. Marc bukt zich dieper en knabbelt voorzichtig de gestolde straaltjes chocola van mijn buik. Zijn tanden en tong kriebelen over mijn huid. En niet alleen daar kriebelt het. De sensuele aanrakingen zorgen ervoor dat het een klein stukje lager ook begint te prikkelen. Langzaam volgt Marc de chocoladeslierten omhoog. Dan hapt hij een ijspegeltje weg dat zich onder mijn borst gevormd heeft. Als ik mijn handen op zijn schouders leg, omvat hij mijn middel. Hij kijkt me even aan, kijkt dan weer naar mijn borsten. Met kleine hapjes en likjes begint hij de chocola van mijn rechterborst op te eten. Jee, ik had van te voren niet gedacht dat dat zo lekker zou voelen. Intussen neem ik af en toe een slokje van mijn wijn.

Ik laat mijn handen naar zijn stropdas gaan, maak de knoop los. Dan begin ik ook zijn overhemd lost te knopen, heel langzaam, met tussenpozen steeds weer een knoopje. Marc zuigt de slagroom van mijn rechterborst. Beetje bij beetje likt hij hem schoon. Elk plekje maakt hij zorgvuldig helemaal weer blank voordat hij verder gaat. Tenslotte is alleen mijn tepel en het rondje er omheen nog bedekt met chocola.

Dan likt hij met zijn tong de klodder slagroom van de andere borst. Hij komt omhoog met de slagroom op zijn uitgestrekte tong. Ik zuig het langzaam op en als de slagroom verdwenen is, zuig ik ook zijn tong naar binnen. Hij zoent me, zijn lippen heet op mijn mond, traag met zijn tong rond die van mij spelend. Maar dan gaat hij weer verder met zijn toetje. Hij wijdt zich nu helemaal aan mijn linkerborst. Ik trek zijn overhemd uit zijn broek en maak de laatste knoopjes los.

Ik kijk even over mijn linkerschouder naar Arianne en over mijn rechterschouder naar Sandra. Wel een geil gezicht, die twee mannen die – letterlijk – verlekkerd aan hun borsten sabbelen. Ze zijn wat minder voorzichtig als Marc. Ze zien er beide uit als peuters tijdens het ontbijt, met bruine chocolade-vegen op hun gezichten. Ik sip intussen wat van mijn wijn.

Als ik dan na een poos alleen nog twee kleine dotten chocolade rond mijn tepels heb, haalt Marc even diep adem voor de finale. Hij begint weer met mijn rechterborst. Hij neemt alle tijd om rustig de tepel schoon te sabbelen. Dan volgt de linkertepel. En ook als er al lang geen spoortje chocola meer te vinden kan zijn op de tepel, sabbelt hij nog steeds verder. Wow, wat is dat lekker.

Dan laat ik me van de tafel glijden. Ik ben de laatste, de andere twee jongens staan al in een innige omhelzing met hun toetjes. Ik trek Marc’s overhemd van zijn schouders en druk me tegen hem aan. Mijn borsten – nog steeds een beetje kleverig van resten chocola en slagroom en van Marc’s speeksel, wrijf ik tegen zijn blote bast. En we zoenen – een lange, goddelijke zoen.

Nog nagenietend staan we met zijn allen weer bij elkaar, de wijnglazen in de hand.

“Dat was een verrukkelijk dessert,” zegt Jos.

“Nou, zeg dat wel.”

“Heerlijk.”

“Ik geloof dat we een goede keus gemaakt hebben,” zegt Jos. “Maarre… vertel eens, wat was nou eigenlijk dat andere toetje?”

“Dat zeggen we niet,” antwoord Sandra met een ondeugende grijns.

“Hoe heette het ook al weer?” Valt Marc hem bij. Arianne geeft het antwoord:

“l’Abricot Grand Marnier au Chantilly.”

“O ja. En chantilly was slagroom,” zegt Frank.

“En Grand Marnier is toch drank?” weet Marc.

“Sinaasappellikeur.”

“Dus: abrikoos met sinaasappellikeur en slagroom.” Ik geef toe dat het in het Frans poëtischer klinkt.

“Klopt… l’Abricot Grand Marnier au Chantilly,” herhaalt Arianne nog een keer. “Alleen…”

“Alleen wat?”

“In dit geval zou de juiste Nederlandse vertaling zijn: Pruim met sinaasappellikeur en slagroom.”

Het duurt even voordat het tot de jongens doordringt. Dan zie ik dat Marc’s gezicht plotseling wat roder wordt. Jos zegt:

“Ik geloof… ik weet toch niet zeker of we het goede toetje hebben gekozen.”

“Mja…”

Iedereen is even stil. Dan zegt Sandra:

“Nou ja, het is tenslotte kerst. Als jullie heel graag willen, dan maken we een tweede dessert voor jullie. We hebben alle ingrediënten toch al in huis.”

De jongens knikken ijverig, daar hebben ze best zin in. Ze gaan zolang weer naar de andere kamer, zodat wij het tweede toetje met rust kunnen voorbereiden. Op onze kousen en schoenen na trekken we nu alles uit. Als voorbereiding hebben we elkaar vanmiddag helemaal gladgeschoren. Over voorpret gesproken…

Ik ga weer zitten, nu op het bord bij Frank’s plaats. Mijn benen tegen elkaar. Sandra legt rond mijn kut wat schijfjes mandarijn, die al sinds vanochtend hebben geweekt in de likeur. Arianne sprenkelt er royaal grand marnier overheen. Ik voel het tussen mijn benen door sijpelen en een plasje rond mijn billen vormen. Sandra spuit tenslotte een flinke toef slagroom, daar waar mijn dijen bij elkaar komen. Een paar schijfjes van de mandarijn worden naast me op het bord gelegd en een groen marsepein-blaadje in de slagroom gestoken. Ik moet nu zo stil mogelijk blijven zitten, terwijl Sandra eerst Arianne en dan zichzelf klaarmaakt. Arianne zit bij Jos zijn stoel en Sandra bij Marc’s plaats.

Als de jongens weer binnenkomen is de verrassing minder groot dan de eerste keer, ze weten nu al wat ze te wachten staat. Maar ze aarzelen toch even als ze zien dat we van plaats zijn verwisseld. Niet lang. Frank gaat voor mij op de stoel zitten en de andere jongens nemen hun plaats ook weer in. Frank kijkt een hele poos naar me, voordat hij aan zijn tweede toetje begint. Hij bukt zich en neemt een stukje mandarijn tussen zijn lippen. Hij eet het niet zelf op, maar komt overeind en biedt het mij aan. Ik sluit mijn mond om het stukje mandarijn en zuig het uit zijn mond. Zo voert hij mij een voor een de stukjes vrucht, elk stukje gevolgd door een lekkere zoen. De slagroom delen we en dan begint hij de likeur van mijn buik en dijen op te likken. Dan spreid ik mijn benen en leun ik achterover. Zijn tong vindt onmiddellijk een plekje waar nog likeur te vinden is, verdund door andere sappen.

En ik? Ik stoot mijn hoofd bijna tegen dat van Arianne, die inmiddels door Jos gelikt wordt. Onze monden vinden elkaar en we zuigen ons vast in een lange, smachtende tongzoen. Het had me ontzettend geil gemaakt om voor toetje te spelen, dus Frank’s tong heeft er weinig moeite mee om me over de drempel van een orgasme te tillen. Ik vergeet alles om me heen, sluit mijn ogen, verlies dan ook het contact met Arianne. Nu is er alleen nog maar dat ene. Die tong op dat kleine plekje tussen mijn benen. Twee kleine organen die zulke machtige gevoelens teweegbrengen. Ik kan ook niet meer stil zitten. Ik duw mezelf omhoog, keer op keer, om me dan weer met een klets in de plas likeur te laten vallen. De tafel schudt, niet alleen van mijn wilde bewegingen, maar ik merk het niet.

Als het dan eindelijk over is, laat ik me van de tafel glijden. Met snel kloppend hart en korte ademhaling laat ik me op Frank’s schoot vallen, met mijn natte kont op zijn nette broek. Ik hang tegen hem aan, minutenlang te slap om iets te doen. Zijn handen glijden zachtjes over mijn lichaam.

Langzaam maar zeker dringt de omgeving weer tot me door. De twee andere meiden zitten nu ook bij de jongens op schoot. Drie broeken die overmorgen naar de stomerij kunnen. Maar de jongens vinden het niet erg. De tafel is een ravage van gemorste likeur, omgevallen kaarsen, opgepropte servetten en halflege glazen.

“En, hoeven jullie geen toetje?” vraagt Marc.

“Dit toetje was voor ons minstens zo lekker als voor jullie.”

De jongens knikken grijnzend.

“Misschien nemen wij later nog wat,” zegt Sandra met een knipoog.

“Wat dachten jullie van eerst een kopje koffie?”

De Nacht

Even later zitten we aan de koffie. Ik maak de fles cognac open die ik van Marc gekregen heb – een echte Remy Martin – en schenk in. We hebben ons een beetje schoongemaakt en zitten nu in Sandra’s kamer, met zijn allen op de twee matrassen die we tegen elkaar aan hebben geschoven. Dicht tegen elkaar aan, elkaar zachtjes strelend. Als de jongens nog gedacht hadden dat ze zich aan het eind van de avond elk met één van ons in de eigen kamer zouden terugtrekken, dan begrijpen ze nu wel dat dat niet de bedoeling is. Helemaal in de kerstsfeer willen wij, de meiden, onze snoepjes niet voor onszelf houden, we delen ze met elkaar.

Ook hier hebben we een groot aantal kaarsen aangestoken en Arianne heeft weer passende muziek opgezet. Dan ook verdwijnen de laatste kleren. We bewonderen drie knoertharde, kloppende pikken. Heerlijk, zo’n wriemelende hoop lijven, strelende en tastende vingers en zoenende monden. En als ik dan na een poos meer wil, kniel ik en buk ik me diep, mijn achterwerk uitdagend in de lucht. Ik wiebel er een beetje mee. Ik hoef niet lang te wachten. Het is Marc die als eerste zijn paal in mijn druipnatte kut plant. Tot de wortel gaat hij er in. En dan neukt hij me met langzame bewegingen. De anderen kijken een poosje toe hoe zijn stamper in en uit mijn kut gaat. Maar niet lang. Sandra grijpt Jos en trekt hem bovenop zich en Arianne laat zich op Frank zakken.

Sandra ligt maar haar hoofd vlak bij me. En terwijl Jos haar borsten likt, draait zij naar mij voor een lange tongzoen. Het windt de jongens merkbaar nog meer op, ons te zien zoenen. Maar dan concentreer ik me op Marc, op zijn piemel in mijn kut. Zijn handen om mijn borsten. Op zijn heupen die kletsen tegen mijn kont, elke keer als hij naar voren stoot. En als hij dan mijn klit begint te masseren, kom ik tot een explosieve climax, op hetzelfde moment dat Marc, die opgewondener is dan ooit na die twee erotische nagerechten, me helemaal vol spuit. Alles wordt zwart en donker om me heen, als ik mijn ogen stijf dichtknijp en het orgasme zich als een uiteenspattende vuurpijl door mijn lichaam verspreidt.

Het wordt een lange nacht. Na een korte rustpoos krijgen we alle drie piemels zonder moeite weer in het gelid en ik ontferm me nu over die van Jos. We neuken langzamer, rustiger dan de eerste keer, maar we genieten net zo veel. En deze keer zijn we ook meer als groep bezig. We kijken om ons heen naar wat de anderen doen en strelen en zoenen degenen die het dichtst bij zijn. Zo zoen ik met Frank, die naast me op Sandra zit, terwijl Arianne met Jos een schijngevecht voert om mijn borsten te mogen strelen.

“God, wat is dit geil,” zucht Marc, die Arianne aan het neuken is, maar tegelijk toekijkt hoe Sandra’s borsten door Frank gekneed worden en hoe ik Jos zit te berijden.

“Ik voel aan je pik hoe geil je bent,” zegt Arianne.

“Jullie zijn zelf anders ook best geil, ik heb nog nooit eerder drie zulke druipende kutten bij elkaar gezien.”

“Op jullie pikken is ook niks aan te merken, hoor.”

En zo gaat het een tijdlang door. Vooral Frank en Arianne hitsen elkaar op met dirty talk. Maar dan worden ze stil en ik zie aan Arianne dat ze op het punt staat klaar te komen. Dat alleen al ziet er zo geil uit, dat ik het zelf ook niet meer houd. Ik sla mijn armen en benen om Jos heen en we gaan helemaal in elkaar op.

Het is laat – of vroeg, zo je wilt. We zitten allemaal te gapen. Toch is er nog niemand die aan slapen denkt. We maken nog een fles wijn open en kruipen met zijn allen dicht bij elkaar op de matrassen. Elkaar zachtjes strelend praten we na over het diner, praten we over de kerstfeesten van vroeger. De feestelijke sfeer met kaarsjes en lichtjes, een kerstboom. Maar ook de lange, saaie verhalen van dominees en pastoors over vrede op aarde en lief zijn voor elkaar.

Een strelende vrouwenhand glijdt over mijn lichaam, blijft dan op mijn borst rusten. Een andere hand, een mannenhand, vindt de andere borst. Ze lijken elkaars gebaren te kopiëren. Als links de dunne slanke vingers van Arianne over de welving van mijn borst gaan, doen de dikkere, stevigere vingers van Frank dat rechts ook. Als de ene met mijn tepel speelt, doet de andere het ook. Vlak voor me zit Sandra afwisselend met de twee andere jongens te zoenen. Ik reik naar haar borsten en streel ze, terwijl Arianne en Frank mijn borsten beginnen te likken. De piemels van Jos en Marc, die net nog helemaal in rust waren, beginnen langzaam weer wat leven te vertonen. Ik neem in elke hand één en streel ze zachtjes. Ik ben niet tevreden voor ik ook de laatste van de drie jongens in me gevoeld heb en de andere meiden denken er net zo over. Langzaam groeien de twee pikken in mijn handen. Ik zie dat Arianne Frank’s piemel voor mij aan het voorbereiden is. Het is een heerlijk gevoel, die twee slappe dingen langzaam hard worden in mijn handen.

Het zijn de geile atmosfeer, het kaarslicht, de muziek, het gezicht van drie opgewonden vrouwenlijven en onze strelingen die er voor zorgen dat de jongens nog een laatste keer in staat zijn om te neuken. Alle drie op hun rug, wij willen nu het tempo bepalen. Ik laat me langzaam op Frank zakken, voel hoe zijn piemel me vult. Links van me zie ik hoe Sandra Marc berijdt. En hoe hij haar borsten wellustig kneedt. Arianne buigt zich voorover en drukt haar borsten in Jos’ gezicht. Ik kan goed zien hoe haar glinsterende schaamlippen zijn piemel omvatten.

Langzaam, heel langzaam werken we naar een hoogtepunt. Het wordt geen extreem spetterende climax, zoals eerder, maar duurt daarvoor wel veel langer. En terwijl ik om me heen de ademhaling van de anderen onregelmatiger hoor worden, terwijl onder me Frank’s lichaam verstrakt, terwijl zijn gezicht verkrampt, bereik ik de laatste top.

Als we ons dan allemaal dicht tegen elkaar aan op de matrassen uitstrekken maakt zich een weldadig loomheid van ons meester. We liggen nog een poosje na te genieten, elkaar zachtjes strelend. Af en toe klinkt er nog een gefluisterd zinnetje. Maar al snel glijdt de een na de ander weg in een diepe slaap.

Het Ontbijt

Wij mogen ons niet in de keuken laten zien van de jongens. Ook Sandra’s en Arianne’s kamer zijn taboe, zodat we min of meer naar mijn kamer worden verbannen. En terwijl we horen hoe de jongens met serviesgoed door de gang lopen en vrolijk kletsend de gigantische stapel afwas in de keuken wegwerken, praten wij nog een beetje na, liggend op mijn bed. We zijn tevreden over het verloop van de avond. Het is vrijwel precies zo gegaan als we gepland hadden. Onze angst dat één van de jongens kwaad weg zou lopen of dat er iets anders vreselijks zou gebeuren is – natuurlijk – ongegrond gebleken. Als we dan de nagerechten nog eens in de herinnering terugroepen en de koffie met cognac in Sandra’s kamer, dan komt ook al weer dat heerlijke gevoel terug, de opwinding die door onze lichamen stroomt. Onze handen en monden gaan al weer op zoek. Op zoek naar de plekjes waar het het lekkerst is. Op de achtergrond horen we het gepruttel van de koffiemachine. Het herhaaldelijke ‘kloink’ van de broodrooster. Het sputteren van boter in de koekenpan. Maar dat is allemaal nu even onbelangrijk. Het centrum van de wereld is hier. Drie zoenende monden, dertig strelende vingers, zes harde tepeltjes, drie smachtende kutjes.

Als dan de jongens triomfantelijk binnenkomen met dienbladen vol met mokken koffie, glazen sap, toast, gebakken eieren, dan gaan hun ogen wijd open. Ze zetten de dienbladen neer en hun monden en vingers mengen zich in het stille gevecht dat er op het bed gaande is. Op de vloer worden toast en koffie langzaam koud.