Het gebeurde alweer zes jaar geleden, maar ik denk er nog vaak aan terug, al is dat onder de huidige omstandigheden bijna net zoiets als vreemdgaan. Henk, de man met wie ik over twee maanden ga trouwen, zou het me in ieder geval niet in dank afnemen als hij wist dat die gebeurtenis tot op de dag van vandaag mijn belangrijkste trigger is om klaar te komen, niet alleen als ik mezelf masturbeer, maar vaak zelfs als we neuken….

Stephanie was mijn beste vriendin en had verkering met Jan. Jans boezemvriend was Mark en zo kreeg ik bijna als vanzelf verkering met hem. Zeventien was ik toen. We zaten allemaal op dezelfde middelbare school, gingen altijd met zijn vieren uit en een jaar later behaalden we alle vier ons einddiploma. Het was het begin van een nieuw leven dat ons uit elkaar zou rukken, want Stephanie ging studeren in Groningen, ik in Utrecht, Mark op de KMA in Breda en Jan bleef als enige achter in de stad waar we toen woonden: hij werd opgenomen in het bedrijf van zijn vader. Natuurlijk beloofden we elkaar eeuwige trouw en vriendschap, maar iedereen besefte, denk ik, wel dat het snel voorbij zou zijn. Maar voorlopig strekte zich een lange zomervakantie voor ons uit, waarin we weliswaar eerst met onze families allerlei windrichtingen op trokken, maar die daarna nog voldoende ruimte bood voor ‘iets met z'n vieren'. Dat ‘iets' werd uiteindelijk niet veel meer dan een week kamperen in Renesse, maar het was opwindend genoeg, want het was voor het eerst dat we letterlijk bij elkaar zouden slapen, Mark en ik in één tent, Stephanie en Jan in een andere. Dat er veel geneukt zou worden leek bij voorbaat gegarandeerd en bij alle vier waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen.

We arriveerden vrijdagmiddag op een halfvolle camping. Het was de tweede helft van augustus en het seizoen was al bijna voorbij. Het opzetten van de tenten was al een thrill op zich, wetend dat die een volle week lang ons liefdesnest zouden worden. De tent van Mark en mij was verreweg de grootste. Het was een bungalowtent van zijn ouders en die hadden er vroeger zelfs met twee kinderen in gekampeerd. Hier konden we allemaal mooi onze bagage kwijt, in een apart compartiment. De tent werd daarnaast bestemd voor gemeenschappelijke activiteiten als eten, een spelletje doen enz. De andere tent was vergeleken daarmee maar een armetierig ding, maar voor zijn doel geschikt genoeg….

De eerste nacht bracht wat ik ervan verwacht had. Hoewel we in een plaatselijke kroeg behoorlijk wat gedronken hadden, stond Mark zijn mannetje. We vreeën uitvoerig en het was heerlijk om daarna allebei naakt te blijven en in elkaar gestrengeld in slaap te vallen onder het dekbed dat we hadden meegenomen. Nee, asjeblieft geen slaapzak!, had ik bij de voorbereidingen al gezegd, veel te benauwd! Iedereen was het daarmee eens. Ook Stephanie en Jan hadden voor een dekbed gekozen.

De volgende ochtend in lepeltjeshouding wakker geneukt te worden door Mark, die nog in mijn slaap via de achterdeur naar binnen had weten te dringen was eveneens een geweldige belevenis. Het beloofde dus allemaal uit te pakken zoals ik gehoopt had.

Zo gleden de eerste dagen tot ieders plezier voorbij. Vanuit de tent naast ons konden we vaak genoeg signalen opvangen die erop wezen dat ook Stephanie en Jan zich niet onbetuigd lieten. Overdag luieren op het strand, 's avonds wat drinken in een café en 's nachts lekker neuken. Het kon niet op, we waren in het paradijs!

Tot de verschrikkelijke woensdag kwam, die alles leek te verpesten. Alle voorgaande dagen was het stralend weer geweest, maar die middag naderden donkere wolken van de horizon. Steeds meer mensen pakten hun bullen en verlieten ijlings het strand. Wij bleven tegen beter weten in hopen dat alles over zou drijven, maar dat was een misvatting. Toen de eerste druppels vielen kleurde de hemel in snel tempo zwart. We waren te laat. Terwijl we haastig het hazenpad kozen begon het te spoelen en kondigde een donderbui een noodweer aan dat zijn weerga niet kende. Bliksemflitsen en krakende donderslagen achtervolgden ons toen we over het duinpad renden naar de dichtstbij gelegen uitspanning, vlak over de duinen, aan de rand van het dorp.

Als verzopen katten kwamen we hijgend binnen, Stephanie en ik nog in onze bikini, de jongens in hun boxer, alles uiteraard zeik- en zeiknat. Er waren meer mensen die hier hun toevlucht hadden gezocht, ook allemaal nog min of meer in badkleding. Het simpele houten lokaal was gevuld met ouders met dreinende kinderen, de ramen waren beslagen door de damp van al die natte lijven, alle stoelen waren bezet en het personeel, op dat moment maar drie man sterk, rende van hot naar her om bestellingen op te nemen. Het leek wel oorlog. Buiten was het inmiddels pikzwart, de ene bliksemschicht na de andere kleurde de lucht, gevuld door krakende knallen, die weer zorgden voor gillende kinderen en in die chaos waren mensen zich met handdoeken aan het afdrogen en waren hier en daar hele verkleedpartijen gaande.

Wij stonden tegen de eenvoudige bar aangedrukt te bibberen. Voorlopig waren we nog lang niet aan de beurt om een bestelling op te geven en we stonden elkaar besluiteloos aan te kijken. Droge kleren, dat was de eerste prioriteit. Stephanie controleerde of de inhoud van de tassen droog was gebleven en dat bleek gelukkig het geval. Ze haalde handdoeken tevoorschijn en we begonnen ons eerst droog te wrijven. Als we ons wilden omkleden, zou het hiér moeten gebeuren. Van eerdere bezoeken wisten we dat deze uitspanning maar twee toiletten rijk was, een voor dames en een voor heren. In deze overstelpende drukte was het een illusie te menen dat die gebruikt konden worden om je om te kleden. Iedereen was trouwens veel te druk met zichzelf bezig om erop te letten wat je deed en bovendien stonden meer mensen zich halfnaakt om te kleden, dus what the fuck…

Inderdaad, what the fuck. Punt was alleen dat zowel Stephanie als ik ons in jeans moesten hijsen die behoorlijk strak waren. Op het strand was dat nooit een probleem geweest, omdat we ze over onze bikinibroekjes aantrokken, maar nu moest dat over onze blote kont, want slipjes hadden we niet bij, en het zou vele seconden duren voordat we die nukkige broeken op de juiste plaats hadden en dicht konden ritsen.

Mark en Jan moesten als camouflage dienen, dat was duidelijk. We gaven ze giechelend instructies: wij draaien ons naar de bar en jullie gaan áchter ons staan met een handdoek omhoog! Natuurlijk konden ze over de rand kijken, en dat zouden ze ongetwijfeld ook doen, maar meer dan de achterkant kregen ze toch niet te zien. Toch was het een spannende gebeurtenis waarvan ik het behoorlijk op mijn heupen kreeg en aan het nerveuze gegiechel van Stephanie hoorde ik dat het ook haar wat deed. Dat mensen links en rechts van ons met een beetje moeite zelfs méér van ons blote lijf zouden kunnen zien dan onze jongens, vond ik minder enerverend dan de wetenschap dat mijn billen vele seconden lang voor de belangstellende ogen van Jan…, en natuurlijk Mark, zichtbaar waren.

De jongens waren niet zo ‘flauw'. Die hoefden geen handdoek. Op hún blote kont was ons maar een korte blik gegund, want hun broekspijpen waren wijd genoeg om de broeken in één keer naar boven te halen. Ik vroeg me stiekem af of ze stijf waren geworden, maar dat bleef helaas in het midden….

Het onweer was overgedreven, maar het hoosde buiten nog enorm. Taxi's reden aan en af om mensen op te halen. Wat moesten wij doen? In dit weer naar een ondergelopen modderige camping? Verdomme nog aan toe, en dat terwijl we nog twee dagen en nachten te gaan hadden! Het idee om de vakantie af te breken kwam echter bij niemand op. We moesten maar hopen op beter weer en in de tussentijd ons vertier maar elders zoeken.

We lieten ons met een taxi afvoeren naar een kroeg en brachten daar de rest van de middag door met een dartspelletje. Vervolgens gingen we naar een restaurantje, daarna opnieuw naar de kroeg en tenslotte rond tien uur naar de camping. Het was inmiddels droog geworden en met de volle maan aan de hemel die de camping in een bleek licht zette leek alles weer oké, maar wat we uiteindelijk aantroffen deed alles weer teniet …..

De tent van Jan en Stephanie lag als een vod in de blubber en de schamele inhoud, wat kleren en schoenen, lag in een plas water. We stonden er verslagen naar te kijken. Opnieuw opzetten van de zeiknatte, met modder bedekte tent was geen optie. Er was maar één logische oplossing: alle vier in onze tent! Die stond er nog goed bij en bleek na inspectie van binnen ook gewoon droog. Terwijl Stephanie en Jan hun luchtbed vanonder het zeil van hun tent gingen halen en schoonmaken, troffen Mark en ik in onze tent voorbereidingen om plaats te maken voor onze logés. Waar moesten ze slapen? Normaal gesproken in het afgesloten gedeelte dat nu bezaaid was met tassen, koffers, kleren en wat niet al, maar moesten we daar nu nog aan beginnen? Mark keek me weifelend aan. Ik begreep het wel: hoe moest het nu met onze driften? Maar gold dat ook niet als ze achter een stukje zeil lagen? Of interpreteerde ik zijn blik verkeerd en dacht hij, net als ik, terug aan eerder deze dag, met die gekke omkleedpartij? Ik voelde ineens een golf van opwinding door me heen slaan. Met z'n vieren naast elkaar! Alleen het uitkleden al! Mijn handen werden klam en ik knikte verstomd toen Mark wees op de inmiddels leeg geruimde plek naast ons luchtbed: ‘Hier dan maar?”

Jan en Stephanie hadden waarschijnlijk net zo'n discussie gehad. Ze leken tenminste wat verlegen toen ze met hun schoongemaakte en vers opgeblazen luchtbed tussen de tentopening door kwamen kruipen. Waar het ding moest worden gelegd, kon een blind paard op dat moment zelfs nog wel zien, maar toch keek Jan ons vragend aan. Mark knikte en hij schoof het luchtbed naast het onze. Hun dekbed was wonder boven wonder vrijwel droog gebleven en toen dat op zijn plek was gelegd, leek het bijna één bed…

We stommelden met z'n allen de tent weer uit voor krijgsberaad. Besloten werd dat Stephanie en ik ons eerst zouden uitkleden. Na de waarschuwing ‘niet stiekem kijken!', kropen wij vervolgens op handen en voeten weer terug.

“Doen we alles uit?”, was het eerste wat Stephanie koortsachtig vroeg toen we onze schoenen aan het uittrekken waren.

“We hebben onder onze bovenkleren sinds vanmiddag überhaupt niks meer aan”, herinnerde ik haar.

“O ja!” Ze kleurde. “Wel geil”, fluisterde ze geagiteerd.

Dat hoefde ze me niet te vertellen! Het bloed klopte in mijn slapen en mijn vingers trilden.

Voor elkaar hoefden we ons niet te schamen. We hadden elkaar vaker naakter gezien. Nog vorige week had ik haar aangeraden haar wilde bosje schaamhaar te trimmen toen we onze nieuwgekochte bikini's uitprobeerden. Dat ze dat advies had gevolgd, had ik op het strand al gemerkt, maar ze was niet helemaal kaal zoals ik, zag ik nu. Een keurig kort getrimd driehoekje sierde haar onderbuik.

Hypernerveus schoven we onder onze dekbedden, Stephanie helemaal links op haar luchtbed, ik helemaal rechts op het mijne, zodat we, hoewel op twee verschillende bedden, tegen elkaar aan lagen. Onder de dekens greep ik haar hand. Toen riepen we de jongens: “We zijn klaar!” We proestten het tegelijk uit vanwege de dubbelzinnigheid van die kreet, maar het scheen Mark en Jan te ontgaan. Die hadden zo hun eigen gedachten bleek toen ze naar binnen schoven. Ze meden het elkaar aan te kijken toen ze zich onbeholpen begonnen te ontkleden, Mark zittend op zijn plekje van ons bed, Jan helemaal aan de andere kant. Stephanie kneep hard in mijn hand toen ze alleen hun spijkerbroek nog aan hadden. Ja, ook zij hadden er niets onder en nú zou het dus gebeuren. We hielden onze adem in.

Wat een flauweriken! Ze probeerden er onderuit te komen door zó onder de dekens te schuiven, maar daar namen wij geen genoegen mee. “Nee, wij hebben ook alles uit gedaan, kom op!” Ze moesten met de waarheid voor de dag komen, en die waarheid was, niet verwonderlijk, een stijve van jewelste. Ze schaamden zich kennelijk een beetje voor elkaar en doken snel de slaapzak in, maar Stephanie en ik hadden ze allebei gezien, ook al was het maar kort!

De geilheid had ons in de greep. Stephanie bleef me vasthouden en kneepjes geven, waaruit ik afleidde dat ze hetzelfde deed als ik: met de andere hand aan de knuppel! Heerlijk vind ik dat, zo'n paal vol bruisend, kloppend leven, en ik begon hem zacht op te wrijven. Mark had het niet meer. Dat ik onder deze omstandigheden wilde neuken vond hij blijkbaar onvoorstelbaar, want hij draaide zich naar me toe en kreunde in mijn oor “Dat kán toch niet schat, dat kán toch niet!?”

Maar toen naast ons ineens ook onderdrukt gehijg opsteeg, veranderde hij van gedachten. Ik moest Stephanies hand laten gaan, want hij trok me onbeheerst naar zich toe, maar ik denk niet dat ze het erg vond, want ook dáár waren nu ontwikkelingen die haar aandacht opeisten. Ik draaide me op mijn zij, Mark drukte zich tegen me aan en begon met zijn harde lul mijn buik te berijden. Dat kende ik, hij had het vaker gedaan als hij van zijn zaad af wilde en de gelegenheid ontbrak om te neuken, maar dat was een one way manier van klaarkomen die ik nu niet accepteerde. Ik klemde me driftig aan hem vast, waardoor voor hem de ruimte om te schuiven verloren ging. “Als je klaar wilt komen, moet je d'r in!”, siste ik in zijn gezicht. Ik was drijfnat, zo moeilijk zou het niet zijn.

Voordat hij kon reageren, begon Stephanie achter me ineens proestend te lachen.

“Wat is er Steph?”, vroeg ik met een stem die schor van geilheid was: “Is Jan moppen aan het tappen?”

“Nee!”, hikte ze vrolijk terug. “Hij durft niet…”

“Nou, hier is er nog één!”, floepte ik eruit en dat was de eer van Jan te na. Ik hoorde hem vloeken en voelde een felle ruk naast me. “Die zit”, giechelde ik in Marks gezicht.

Waarom mannen dan altijd moeten vloeken, is me een raadsel, maar ook bij hem rolde een opgewonden godver over zijn lippen voordat hij zijn pik naar beneden bracht. Maar zo op zijn zij kreeg hij het niet zo gemakkelijk voor elkaar en zo kwam ik al zwoegend als eerste op mijn rug te liggen. De deken gleed van hem af terwijl hij me bronstig penetreerde en ik sloeg mijn armen wild om zijn nek. “Vooruit maar!”, siste ik.

Liggend op mij kon Mark nu ook Stephanie en Jan zien, weliswaar nog steeds op hun zij, maar de valse schaamte was weg en nu begonnen de jongens elkaar hijgend op te hitsen:

‘Klim eróp man!'

‘Ik zit net zo lekker!'

‘Maar ik heb een beter beeld!'

En dat drong toen ook tot Jan door. Even later zal zag ik zijn kop nieuwsgierig boven het maaiveld uitsteken. En een paar seconden later lag Stephanie ook op haar rug.

Voor de mannen was dit ongetwijfeld het geilste wat ze ooit hadden meegemaakt: twee meiden tegen elkaar aan geperst, vier tieten zwiepend onder hun stoten. Maar voor ons gold dat niet minder: twee neukende kerels tussen vier benen, maar zo dichtbij dat je je met een half oog naar links of naar rechts kon voorstellen dat je door de één óf door de ander werd genaaid. Maakte dat eigenlijk nog wat uit?

Nee, het maakte op dat moment niets meer uit. En zo kon het gebeuren…

Ik weet zeker dat het Stephanie was, hoewel ze dat later ontkende, en de jongens waren al te ver heen om zich daarom te bekommeren, maar het was écht Stephanie, die hikte: “Nog éven.. en dan mag je ruilen…!”

Dat is dus wat ik Henk nooit kan vertellen….