Toen het idee van partnerruil eenmaal ingang had gevonden, brak de tijd aan van het ‘wegen’ van mogelijke kandidaten, en dat bleek verdomd nog niet eenvoudig.

We hadden het er vaak over gehad, Linda en ik: over partnerruil. Het idee was van mij en het had me best wat moeite gekost om het bij haar te laten landen, niet omdat ze seks met een ander niet zag zitten – per slot van rekening had ze al jarenlang een verhouding met Stephan en ik met Yvette –, maar omdat ze opzag tegen het ‘gedoe’ en stiekem ook wel, vermoedde ik, omdat ze het met Stephan wel goed vond zo. Maar het was wel behelpen, moest ze uiteindelijk toegeven, want Stephan en Yvette hadden niet van die inschikkelijke partners waardoor het moeilijk was agenda’s op elkaar af te stemmen. Je moest maar afwachten wanneer ze beschikbaar waren en dat was maar hoogstzelden op hetzelfde moment. We vonden het allebei een beetje gênant als een van de twee ons ’s avonds belde met de mededeling dat de kust vrij was. We hielden ons dan allebei wel groot en wensten de ander veel plezier, of zelfs een olijk ‘neuk ze!’ (van mijn kant dan, want Linda zou zoiets niet over haar lippen krijgen), maar ideaal was het allerminst.

Toen het idee van partnerruil eenmaal ingang had gevonden, brak de tijd aan van het ‘wegen’ van mogelijke kandidaten, en dat bleek verdomd nog niet eenvoudig. Linda bijvoorbeeld zag Roger wel zitten, maar ik moest er niet aan denken om met zijn vrouw in bed te kruipen en omgekeerd gruwde Linda van het idee om zich aan Erik over te geven, terwijl ik juist moeilijk begon te lopen als ik aan zijn vrouw Nanouschka dacht.

Was Roger maar met Nanouschka, had ik vaak gedacht, dan zou het een stuk makkelijker zijn….

In onze vriendenkring moesten we het dus niet zoeken was de conclusie en daarbij bespeurde ik enige opluchting bij Linda. Maar ik was niet van plan het op te geven nu over het onderwerp zelf een principe-akkoord was bereikt. Een advertentie plaatsen in een of ander obscuur blaadje, daar wilde Linda niet van weten. ‘Kom nou!’, was haar misprijzende commentaar. ‘Zó erg hoeft het van mij nou ook weer niet hoor!’ Ik moest echt proberen mijn toenemende enthousiasme wat te temperen, want al enkele keren had ze onderzoekend gevraagd of ik soms van Yvette af wilde, of dát de echte reden was.

Het dreigde op een faliekante mislukking uit te lopen en ik begon me al onwillig te schikken in de status quo toen plotseling…

……Karin in beeld kwam, de nieuwe secretaresse van mijn baas, een schoonheid van een meid en nog eens een uitdagend type ook. Hoewel ook mijn collega’s zich het vuur uit de sloffen liepen om indruk op haar te maken, was ik het uiteindelijk die met de buit ging strijken dankzij een gelukkig toeval waarvoor ik nog altijd niet dankbaar genoeg kan zijn. Het gebeurde op een middag dat zij en ik alleen waren in het oude herenhuis dat als kantoorpand diende. Iedereen was naar het nieuwe project dat op het punt stond afgerond te worden, maar omdat zich die ochtend een kortsluiting had voorgedaan en daardoor nodig wat bedrading vervangen moest worden, had ik, de onvermoede mogelijkheden die zich daardoor voordeden pijlsnel inschattend, mezelf als vrijwilliger opgeworpen om intussen dat probleem op te lossen.

Karin zorgde voor koffie en terwijl we die gezellig samen nuttigden op de bruinlederen bank in het weelderig ingerichte privékantoor van de directeur, normaal alleen toegankelijk voor belangrijke cliënten, viel mijn oog op een fles Franse cognac. Ze giechelde toen ik vroeg of we er eentje zouden nemen. Zo creëerde ik bewust een samenspannerig sfeertje. We dronken er maar één, maar het was genoeg. Ze stribbelde hoegenaamd niet tegen toen ik haar voor de grap een zoentje wilde geven en zo werd het meer dan dat. Tot een neukpartij kwam het niet (te link!), maar haar broekje ging wel uit en in haar sappige kut vingerde ik haar in no time klaar, waarna ze niet achter wilde blijven en mijn broek openritste om mij te ‘helpen’. Ze wikkelde mijn tampeloeris in haar slipje en trok me vakkundig naar de hemel.

Ondertussen vertelde ze onbekommerd dat ze best een relatie met me aan wilde gaan en dat haar man dat helemaal geen punt zou vinden, omdat ze elkaar in alles vrij lieten.

Wat een ongelooflijk toeval, te mooi om waar te zijn! Wat begonnen was als een hitsig vrijpartijtje kreeg plotseling heel andere dimensies en ik vertelde haar van onze ‘zoektocht’ naar geschikte kandidaten voor een partnerruil. ‘Nog nooit gedaan’, kirde ze, ‘maar het lijkt me wel wat.’

We besloten er thuis een balletje over op te gooien…

Diezelfde nacht vertelde ik het Linda terwijl we aan het vrijen waren en ze reageerde zoals ik had verwacht: geschrokken, maar niet boos. Waarschijnlijk had ze het hele idee al achter zich gelaten, nu het in volle hevigheid opnieuw op haar afkwam deinsde ze aanvankelijk terug voor de consequenties, maar na lang soebatten en lief vrijen kreeg ik het voor elkaar dat in ieder geval haar nieuwsgierigheid werd gewekt.

Ivo, de man van Karin, bleek heel wat enthousiaster te hebben gereageerd, mocht ik de andere dag van Karin vernemen. Sterker nog: er werd meteen een uitnodiging aan vastgeknoopt voor een ‘kennismakingsbezoek’, zaterdag a.s. Over drie dagen al! Dat ging wel erg snel en ik besloot na enig wikken en wegen tot een gewaagde overvaltactiek. Ik nam Karin tijdens de lunchpauze mee naar huis, om haar aan Linda voor te stellen…

Gewaagd was het zeker om Linda zo voor het blok te zetten, maar tot mijn grote opluchting klikte het wonderwel tussen de dames en wat meer was: Linda, fantastische vrouw die ze is, bood ons de gelegenheid de vrijpartij waaraan we gisteren begonnen waren af te maken, door na een kwartiertje losjes aan te kondigen dat ze alvast maar boodschappen ging doen…

Karin kon het bijna niet geloven en was er net zo aan toe als ik. Opgewonden als kleine kinderen gingen we naar de slaapkamer. Het was fantastisch om haar helemaal te kunnen uitkleden. Ik kreeg bijna de hik van dat goddelijk mooie lijf en haar te neuken was een ongekende belevenis. Ze ging als een bezetene tekeer. Nog nooit had ik een vrouw geneukt die bij het klaarkomen zó hard krijste, maar het was, dat moet ik zeggen, een dankbare job!

Alles was nu in kannen en kruiken en de zaterdag daarop gingen we, allebei op van de zenuwen, dat wel, op ‘kennismakingsbezoek’. Ivo en Karin woonden in een flat en nog in de lift herhaalde Linda hypernerveus wat ze me de afgelopen dagen al tientallen keren had voorgehouden: dat ze niet tegen haar zin tot partnerruil gedwongen wilde worden. Ik bezwoer haar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, dat ik aan haar non-verbale mimiek wel kon aflezen hoe het ervoor stond en dat ik haar niet voor een voldongen feit zou plaatsen.

Ivo was een joviale kerel, zij het een kop kleiner dan ik, wat me aanvankelijk wel enige zorgen baarde, de voorkeur van Linda voor lange mannen kennend. De avond verliep echter heel gemoedelijk en gezellig, zonder dat ik van Linda tekenen van afkeuring of misprijzen opving, integendeel zelfs, ze had het zo te zien uitstekend naar haar zin en ik meende zelfs enig flirterig gedrag te bespeuren. De vraag was nu wie de kat de bel zou aanbinden.

Dat bleek Karin te zijn, en wel op een nogal ongebruikelijke manier. Nadat ik rond een uur of elf het toilet had bezocht, stond ze in de hal me op te wachten. Ze nam me doodeenvoudig bij de hand en troonde me de slaapkamer binnen.

“Weet je wel zeker dat het goed gaat daar binnen?”, aarzelde ik nog, maar Karin was doortastender dan ik.

“Wat kan er gebeuren?”, lachte ze: “Ze weten allebei dat wij het al gedaan hebben en ze zullen ons echt niet komen weghalen!”

Ik liet me snel meevoeren in de roes van passie die ons weer overviel. Ook nu hield ze zich totaal niet in toen ze klaarkwam. De haren op mijn rug gingen ervan overeind staan toen ik bedacht dat haar geschreeuw in de kamer te horen moest zijn. Wat een ontzettend geile meid bleek ze te zijn! Niets was haar te dol om me steeds opnieuw gevechtsklaar te maken: pijpen, masturberen, geile praat uitslaan, alles wat je maar bedenken kunt haalde ze uit de kast. Ik neukte haar totdat werkelijk de allerlaatste druppel zaad verbruikt was en toen liep het al tegen vieren in de ochtend.

Het was een onwezenlijk weerzien met de andere twee, laat de volgende ochtend, met iedereen weer gewoon in de kleren alsof er niets was gebeurd, terwijl we toch juist daarvoor nog met onze partner van de nacht een douche met toebehoren hadden genoten. Een detail misschien vergeleken met wat eraan vooraf was gegaan, maar mij hadden de rillingen onbeheersbaar over de rug gekropen toen Karin, nog altijd spiernaakt, me had gewekt met een kopje koffie en de mededeling dat Ivo en Linda ‘al in de badkamer’ waren en dat het daarna onze beurt was.

Linda zag er stralend en voldaan uit. Het was haar dus wel bevallen, concludeerde ik, merkwaardig genoeg een beetje afgunstig. Over de voorbije nacht werd met geen woord gerept, maar niemand had er kennelijk zin in om afscheid te nemen. Dus bleven we de hele dag zo’n beetje bij elkaar hangen, pratend over ditjes en datjes, het onderwerp ‘seks’ zorgvuldig vermijdend, tot tegen de avond Ivo en Karin besloten voor ons vieren Chinees te gaan halen.

Eindelijk konden Linda en ik elkaar even onder vier ogen spreken, en ik had sterk de indruk dat dat ook de bedoeling was. Ik vroeg haar op de vrouw af hoe ze het had gehad en zonder blikken of blozen erkende ze dat ze zich ‘niet had verveeld’. Het enige was……, jawel het onstuimig krijsen en gillen van Karin.

“Het leek soms wel of ze vermoord werd”, gaf Linda schuchter aan, “en dat ging Ivo ook niet in zijn kouwe kleren zitten…”

Ja, daar kon ik me wel iets bij voorstellen.

“Daarom vinden Ivo en ik het beter dat we het voortaan gescheiden doen”, legde ze wat nerveus uit. En dat ‘voortaan’ kon wat hen betreft al meteen die zelfde avond beginnen. ‘Om het ook zonder ‘bijgeluiden’ een kans te geven…’

Halleluja! Een geslaagde operatie dus. Nóg zo’n nacht met Karin, het kon niet op! Tegelijkertijd echter verlangde ik op dat moment zó naar mijn eigen vrouw dat het bijna pijn deed, en dat zei ik haar ook.

‘Nou, wat lét je?’, giechelde ze. ‘Het zal nog wel even duren voordat ze terug zijn, want volgens mij hebben die twee ook nog wel wat te bepraten…’

Hoe waar bleek dit te zijn, en hoe snél reeds na het verorberen van de eenvoudige, doch voedzame maaltijd stond Karin klaar met een plastic zak volgepropt met wat ‘dingetjes’, de vrouw eigen, die haar in staat moesten stellen de volgende ochtend fris en vrolijk samen met mij vanuit ons huis naar onze gemeenschappelijke arbeidsplaats te tijgen.

Het werd een waanzinnige nacht. Dat Karin één brok geilheid was, wist ik inmiddels al wel, maar het ongeremde seksbeest dat ze was – haar eigen woorden – kwam nu pas echt tot uitbarsting. En alsof de baarlijke duivel me op de hielen zat, nam ik alles wat ik krijgen kon. Tot in de gordijnen toe ging ik haar achterna, nadat ze daar als een aap in was geklommen, en het interesseerde me geen ruk dat de hele constructie van de raamkozijnen het begaf toen ik haar triomfantelijk had weten te grijpen en samen met haar, maar wel in haar, jubelend van geilheid, naar beneden stortte. Ze eiste alles en kreeg het, zelfs daar waar ik een vrouw nooit eerder had mogen nemen.

Allemaal overbodige haast bleek de andere dag, nadat Karin me uitgewrongen als een dweil naar het werk had gereden. Er was me veel meer respijt gegund, want er kwam nog een derde nacht bij, op voorstel van Linda nota bene, die me daarover die middag belde. Of ik er problemen mee had dat ze nog een nachtje bij Ivo bleef?, vroeg ze. Ik was ervan uitgegaan dat ze intussen weer thuis was gekomen en dat ik Karin netjes bij Ivo diende af te zetten. De vraag verraste me dan ook een beetje, maar een probleem, zo kon ik haar wel melden, was het wat mij betreft niet. Hoe Karin erover dacht, kon ik echter op dat moment niet vragen, voegde ik er fluisterend aan toe. “Oh, maar dat hoeft ook niet”, ratelde Linda vrolijk in mijn oor. “Dat zit wel snor, dag schat, tot morgen!” En tuut-tuut-tuut klonk het in mijn oor, nog voordat ik had kunnen vragen waar ze dan in ’s hemelsnaam de hele dag had uitgehangen.

Het antwoord op die vraag kwam van Karin toen we, nu weer met mij aan het stuur, op huis aan kachelden.

“Die hebben de hele dag geneukt’, grinnikte ze, “reken maar!”

“Hoezo?”, vroeg ik onnozel. “Moest Ivo niet werken dan?”

“Nee, je weet toch dat Ivo thuis werkt?”

Nee, dat wist ik dus niet. Ik wist wel dat hij een administratiekantoor had, maar aan huis? “Maar hij heeft toch ook personeel?”, vroeg ik met een brok in mijn keel. “Je hebt me verteld dat er iemand bij hem werkte…”

“Klaartje ja”, bevestigde Karin achteloos, “maar parttime, alleen woensdag en donderdag.” Ze lachte. “Dus morgenavond zal Linda wel weer bij je zijn…”

Linda en Ivo waren dus niet alleen vannacht, maar ook de hele dag samen geweest! Ik moest een brok wegslikken, want ineens schoot er een gedachte door me heen die me bijna verlamde. Linda zat daar nu al bijna 48 uur in dezelfde kleren, en dat terwijl ze altijd zo punctueel was op dat gebied, om over haar ondergoed nog maar te zwijgen! En nu knoopte ze er zo te zien onbekommerd nog 24 uur aan vast. Over kleren was in het telefoongesprek niet gerept en ze kon niet op en neer zijn gereden om andere kleren in te slaan, want de huissleutel bungelde aan mijn sleutelbos!

“Welke maat kleren heb jij eigenlijk?’, wrong ik uit mijn droge strot.

Karin had net een sigaret opgestoken en blies plagerig een rookwolkje in mijn richting. “Zesendertig…, hoezo? Wou je me ergens mee verrassen?” Maar nog voordat ik een idioot antwoord had kunnen geven, viel het kwartje: “Oh, nu begrijp ik het! Denk je dat Linda iets van mij nodig heeft!?” Ze schaterde het uit: “Ahá, het zou waarschijnlijk wel passen en Ivo zou het misschien wel kinky vinden, maar ik denk niet dat ze kleren nodig heeft, jij wel!?”

Linda spiernaakt in die flat, naar willekeur beschikbaar voor een hongerige sekstijger!? Ik moet asgrauw zijn weggetrokken, want Karin onderbrak mijn gruwelijke gedachten met een lief stemmetje: “Dat maakt toch niet uit schat, jij kunt met mij toch óók alles doen als we thuis zijn?”

Ja, dat had ze bewezen, ze was puur genot voor iedere vent, maar dat was nu juist het punt: Linda was heel anders. Ze liet zich altijd gebeuren, zoals ze het zelf noemde en ik zou het niet beter kunnen uitdrukken. Om haar in de juiste stemming te brengen, was een liefdevol, romantisch voorspel een absolute vereiste en daarin liet ze het over zich heen komen. Het kon haar wezenloos geil maken, maar zelfs in de meest opwindende roes bleef ze wat ingetogen. Ze genoot intens, dat had ze ook mij in het begin herhaaldelijk moeten uitleggen, omdat ik zelf dacht tekort te schieten, maar gaf daaraan nu eenmaal op een andere manier uiting, geheel in zichzelf opgaand, als in trance, bijna tegen het bewusteloze aan. Geen luidruchtig krijsen of gillen, maar een vertrokken gezicht, een grimas, rollende ogen en strak spannende spieren in haar hals gaven haar hoogtepunt aan. In dat plaatje paste op geen enkele manier een Linda die een hele dag onbekommerd in haar blootje hitsig om een vent heen draaide, uitgesloten!

“Maar Linda is niet zo”, schraapte ik mijn keel. “Ik bedoel…, ze doét het wel graag natuurlijk…en ze is best… eh… geil….”

“Dat zou ik ook denken”, onderbrak Karin droogjes. “Anders liet ze zich niet door Ivo volpompen!”

Ze wond er ook in haar woorden nooit doekjes om, Karin, en dat had me de afgelopen dagen niet weinig opgejut, juist omdat ik niet gewend was dat een neukende vrouw ook verbaal én vulgair een duit in het zakje doet, maar ik had liever niet dat ze in die plastische taal ook Linda betrok.

“Toe nou”, zei ik daarom wat geërgerd.

En dat was tegen het zere been…

“Wat toe nou? Mag ik dat niet zeggen omdat het om Linda gaat? Pfff. Wat denk je dan dat Ivo met haar doet? Een verhaaltje voorlezen!?”

Dit ging de verkeerde kant uit en ik probeerde daarom ijlings te sussen. “Tuurlijk niet, wat ik alleen wil zeggen is dat Linda….niet het type is om…, nou ja, de hele dag in d’r blootje in andermans huis rond te huppelen!”

“Oh, is dat zo?”, was haar ijzige commentaar.

‘Ja’, knikte ik. “Dat is zo.”

Karin drukte haar peuk uit en tastte meteen naar een nieuw kankerstok. “Hoe weet je dat?”

“Nou zèg, dat zal ik niet weten! Ik ben verdomme vier jaar met haar getrouwd!”

“O ja…” Ze stak de sigaret op en leunde achteruit. “Maar ze heeft toch nog een minnaar, is het niet?”

“Ja, Stephan……”

“St e ph an….” Ze sprak het uit alsof ze elke letter wilde proeven. “En waarom houdt Linda er nog een minnaar als Stephan op na?”

“Dat is privé”, zei ik korzelig. “Dat is een afspraak tussen Linda en mij.”

Daardoor liet ze zich echter niet uit het veld slaan en ze reageerde prompt: “Zodat jij ook met…, hoe heet ze ook weer... Yvette kan rommelen?”

Het bracht me zo van mijn stuk dat ik zonder nadenken antwoordde: “Nee, het was andersom”, en meteen had ik mijn tong wel willen afbijten….

“Ach….” Het klonk smalend.

“Wat ach!?”

“Kun je dat zelf niet bedenken?”

We waren intussen mijn huis genaderd en ik zag tot mijn ergernis dat alle parkeerplaatsen in de straat bezet waren.

“Godverju”, vloekte ik hartgrondig, want dat betekende omrijden naar de parkeerplaats achter het winkelcentrum en zeker drie-, vierhonderd meter lopen, en het was inmiddels gaan plenzen.

“Waarom rij je niet naar mijn huis?”, klonk het naast me.

“Naar jouw huis?” Ik keek even naar rechts en ving een spottend lachje op. “Waarom in godsnaam naar jouw huis?”

“Wij hebben een parkeergarage onder de flat”, zei ze kalm. “Plaats genoeg én droog!”

“Ha ha!”, gromde ik: “en dan zeker even naar de Chinees om voor ons vieren vreten te halen?”

“Zou kunnen”, knikte ze bedaard. “Of om te kijken hoe je vrouw erbij loopt natuurlijk…”

Ik trapte van de weeromstuit op de rem en negeerde de verontwaardigde claxon achter me. “Wát zeg je!?”

Karin frommelde in de zak van haar jas en toverde een sleutel tevoorschijn. “We kunnen zó naar binnen…”

Ja, hoe zat dat eigenlijk met die Stephan? Een bescheiden, rustige, vriendelijke man, notaris bovendien, wat kon daar mis mee zijn? Linda had het me in tranen verteld, die keer dat ze terug was gegaan voor de hypotheekakte. Hoe goedmoedig en zorgzaam hij die laatste hobbel van de kaart had geveegd alsof die helemaal niet bestond. En ja…, hoe hij die bijzondere gave had – net als jij, mijn lief! – om het met me te laten gebeuren. Het was onvergeeflijk, ja, maar hoe moest dat nu: nog maar nét getrouwd en met die hypotheek? Dus stapte ik er overheen. Maar er was een tweede keer en een derde, tot Linda snotterend uitlegde dat het onderdeel was van een deal en me smeekte dan in godsnaam ook maar….., als ik het niet kon verdragen. Zo kwam Yvette in het spel. Tot volle tevredenheid van Linda. Wat deal, was er überhaupt wel sprake van een deal!?

Ik drukte grimmig mijn gaspedaal in….