Hallo iedereen! Ik ben Betsie en ben 29 jaar oud. Ik werk als maatschappelijk werker, bij een justuele inrichting.

Ik word vaak gezien als een maatschappelijk gewaardeerd persoon die alles goed behoord te doen en heb wel aanzien van de meeste mensen uit mijn buurt.
Ik word geacht om netjes te leven en nooit iets geks te doen, waarover de mensen praatten.
Tot voorkort had ik dat ook nooit gedaan en was ik iedereen trouw net als mijn man.

Ik kan het stom noemen, zoals iedereen die mij kent, maar als ik er goed over nadenk, kom ik toch tot de conclussie dat ik er ook van geleerd heb en zeker weten ook van heb genoten.
Jammer genoeg ben ik wel mijn baan kwijt en daarom plaats ik mijn verhaal gewoon online en kan het me ook weinig meer schelen!

Dus voor de mensen die een geil, spannend en een beetje een verhaal willen lezen wat officieel echt fout is dan moet je echt hier zijn en mijn verhaal lezen! Dan heb ik toch nog het idee, dat het niet voor niets geweest is.

Het begon eigenlijk allemaal bij de supermarkt, waar ik een van mijn patienten tegenkwam die een beetje gek van mij was en achter mij aan bleek te zitten, wat achteraf bleek!
Ik was op een woensdag middag aan het winkelen met mijn vriend, toen ik een van mijn patienten tegenkwam bij de broodafdeling. ‘He! Alles Goed!’ Sprak ik hem aan.
De jongen die denk ik rond mijn leeftijd was antwoorde met:’Ja zeker! Met jou! Jij werkt toch bij de kliniek! Daar heb ik je weleens gezien!’ ‘Ja zeker! Dat heb je goed! Maar hoe is het met jou!’ ‘Ja lekker! Helemaal nu ik jou zie, je ziet er goed uit!’ Zei hij en hij gaf me gelijk al eenk knipoog. ‘Zou je mij misschien een keer kunnen helpen met een aantal zaken?’ Vroeg hij me. ‘Nou! Dan moet je nog wel ingeschreven staan en dat sta je niet meer denk ik!’ ‘Ik ben nog in behandeling hoor!’ Antwoorde de jongen.
Toen verstijfde ik even en ik wist dat ik in de fout was gegaan.

In onze kliniek werken we met ex-gedetineerden, welke we ten strengste aan mee mogen spreken of contact mee mogen hebben buiten de kliniek, laat staan zelf aan spreken!
Nu ik wist dat hij nog in behandeling was moest ik wel ‘Ja’ Zeggen , wat ik natuurlijk ook deed, maar ik voelde me erg opgelaten en vroeg de jongen snel of hij het er niet met zijn begeleider over wilde hebben .
‘Maar natuurlijk niet! Ik weet toch hoe gevoelig dat ligt!’ Antwoorde de jongen. Ik vertrouwde het niet en vond het maar raar hoe meegaand de jongen naar mij toe was, wat de meeste ex-gedetineerden bij ons in de kliniek nou juist echt niet zijn!
Ik sprak met de jongen af dat we een week later op woensdag om 3 uur een afspraak zouden plannen en toen kwam net mijn vriend aanlopen. ‘Doei!’ Had ik net gezegt toen mijn vriend mij bij mijn zij pakte. ‘Heb je een geheime liefde?’ Vroeg mijn vriend me. ‘Haha! Nee dat was een patient schat! Maak je maar niet druk hoor!’

Die middag zat ik bij mezelf te denken hoe ik zo dom had kunnen zijn om een ex-patient aan te spreken, terwijl ik dit niet eens wist en wat ook niet bleek te kloppen.

De volgende dag bij de kliniek vroeg ik de gegevens van de patient van de vorige dag op en voreg aan de secetaresse om een afspraak in mijn agenda te zetten met de naam”Hans Grim”!
Ik maakte een aantal kopien van zijn dossier en nam deze mee naar mijn kantoor.
Toen ik zijn dossier aan het doorlezen was, zag ik dat hij helemaal niet bij mij in de plaats woonde, maar dat hij zeker 50 kilometer verderop woonde, wat ik nogal vreemd vond. Ik woonde zelf in een dorpje, waar je niet heen komt om te winkelen en ook de kliniek was 20 kilometer verwijderd van mijn woonplaats.
Na een beetje verder gelezen te hebben, zag ik dat hij vast had gezeten voor zedendelicten, wat ik nou net weer niet verwacht had van deze vent. De man zag er netjes, verzorgt uit en ik vond het ook best knap.
Door mijn ervaring in het vak, begon ik echt een beetje te twijfelen en ik besloot dan ook om het gesprek in een kamer te houden, waar een alarmknop aanwezig was, voor het gevoel dat de man mij aan probeerde te randen of iets dergelijks.

Ik was de hele week best zenuwachtig en kon het er ook niet over hebben met een collega, omdat ik fout was geweest om hem aan te spreken in de winkel.

De dag van het bezoek was ik al optijd op mijn werk om alles voor te bereiden en zijn dossier nog eens goed door te nemen.
Ik kwam erachter dat de jongen veel schulden had en dit was de enige reden waarom hij mij nodig zou kunnen hebben als maatschappelijk werker, dus las ik alles goed door en legde de tot nu toe bekende schuldeisers op een rijtje!

Om 15:00 uur precies kwam de jongen binnen. ‘Hallo! Ik heet Betsie! Welkom!’
‘Hoi ik heet Koen! Kun jij me helpen met mijn schulden!’ ‘Ja natuurlijk, ik dacht al dat je daarvoor kwam! Heb je al je schuldeisers op een papier, of al je rekeningen bij je?’ ‘Nee, dat niet! Maar ik weet de namen wel uit mijn hoofd!’
‘Ga maar even zitten! Wil je wat drinken?’ ‘Ja lekker! Een kopje koffie alsjeblieft!’ Antwoord de jongen beleefd en ik loop naar de koffie automaat op de gang om voor de jongen en mijzelf een kopje koffie te pakken.

Wanneer ik terugkom staat de jongen aan mijn bureau en is in mijn papieren aan het snuffelen.

‘Wat ben jij aan het doen! Dat is van mij en zeker niet van jou!’ ‘Ohw sorry! Ik was even aan het kijken, of mijn papieren hier bij lagen!’ ‘Die liggen op tafel! Ga maar weer zitten als je wilt!’
De jongen blijft rustig en gaat zitten. Ik probeer de sfeer goed te houden en heb het er verder niet meer over.
‘Zou je hier je schulden op willen schrijven?’ Vraag ik de jongen terwijl ik hem een papier en een pen geef.
Nadat de jongen al zijn schulden opgeschreven heeft, stel ik hem verschillende vragen, hoe hij aan de schulden gekomen is.
Er komen nieuwe dingen boven welke ik niet uit zijn dossier heb begrepen en ik krijg medelijden met hem. Hij verteld me dat hij vroeger al op zijn 14e jaar op straat stond en zijn ouders hem niet meer in huis wouden hebben. Hier bij ons in de kliniek is op zijn 22e vastgesteld dat hij adhd had, dus eigenlijk kon hij er niets aan doen dat hij moeilijk in de hand te houden was.
Nadat ik er iets dieper op in ging kwamen er tranen in de jongen zijn ogen, waarna ik hem trooste door hem in mijn armen te nemen, wat achteraf gezien, misschien weer een verkeerde keus was van mij!

Morgen de rest van dit mooie avontuur en mijn ervaringen met deze client!
Het word een waar spuitfeest! Hier lees je uiteraard het squirten/spuiten wat ik meemaakte!

Groetjes Betsie!