Als keurige, vier en veertig jarige vrouw, had ik al jarenlang een relatie met dezelfde man. Hoewel we het samen goed hadden, was de spanning er wel wat van af. Erg heb ik dat echter nooit gevonden. Vertrouwen en veiligheid was voor mij een belangrijk aspect in een relatie.De sensatie van het verliefd zijn, had zich dan ook al jaren geleden afgespeeld. Dat vreemde, kriebelige, zinderende gevoel, was tot diep in het laatje van mijn historie weggestopt. Niets in mij had het vermoeden, dat iets of iemand de situatie zou kunnen veranderen. Toch sloop het na al die jaren onbewust bij me naar binnen. In beginsel latent aanwezig, om zich op latere momenten heftig te manifesteren.

Het vlindergevoel had alles te maken met een mannelijke collega bij ons op het werk. Meer dan een half jaar geleden werd hij aangesteld als teammanager op de ICT-afdeling van ons bedrijf. Gaandeweg, weekte zijn humor en filosofische inslag, iets bij me los. Hoewel hij een stuk jonger was dan ik, was zijn aandacht voor mij goed merkbaar.

Op de raarste momenten kwam hij met iets gewoons aanzetten, zoals thee of koffie en op de normaalste momenten met iets aparts. Zo bracht hij onverwacht een pluche knuffelhond op kantoor, omdat ik mijn eigen hond niet mee naar het werk mocht nemen. Ook zat ons mailverkeer vol humor en flauwe grappen. In de Libelle had ik echter gelezen dat het om een hormonaal stofje gaat. Een mens zou op zijn hoogst achttien maanden met het verliefdheids virus worden begiftigd. Zodoende vatte ik het plan op er niet aan toe te geven. Uiteindelijk zou het als vanzelf toch wel weer verdwijnen.

Hoewel ik mijn uiterste best deed het gevoel van me af te zetten, kreeg ik er steeds meer last van. Elke keer als hij in mijn gezichtsveld verscheen, werkte het als nectar op de hongerige vlinders. Zijn open houding en aandacht, schonken de diertjes blijkbaar voldoende ruimte en tijd om mijn gemoed fladderend te veroveren.

Tijdens vergaderingen of andere overlegvormen, vond ik dat hij me anders observeerde, dan hij dat bij de andere vrouwelijke collega's deed. Een man die zijn ondeugende, grijs blauwe ogen, gebruikte als instrument ter versiering. Vaak baalde ik van mezelf. Aan de ene kant wilde ik me er niet aan overgeven, aan de andere kant vond ik het heerlijk om het gevoel te koesteren. Steeds vaker betrapte ik me er op heimelijk naar hem te zitten staren. Zo werd dromerigheid steeds meer reden tot slapeloosheid.

Ons bedrijf kende zowaar een leuke, en goede traditie. Eén keer per jaar ging het personeel een dag met elkaar weg. Zo ook dit jaar. Elke keer was het weer een verrassing wat er te gebeuren stond. Meestal was het een combinatie tussen wat actiefs en iets passiefs.

Zo was het op een mooie nazomerdag, dat we de bus instapten. Bewust nam ik plaats naast een vrouwelijke collega. Dit om de mogelijkheid uit te sluiten dat hij mijn directe busbuur zou worden. Niemand wist iets van mijn gevoelens, en het leek me het beste dat zo te houden. Stel je voor dat iemand iets zou merken. Wel keek ik regelmatig nerveus naar buiten. Iedereen druppelde langzaamaan de bus in, behalve hij. Op het allerlaatste moment zag ik hem aankomen. Hoewel ik me verbaasde over de grote tas die hij over zijn schouder droeg en de gitaar die hij in zijn hand had, ging er een zucht van blijdschap door mij heen.

De bus reed richting Utrecht. Na koffie te hebben gedronken in het centrum, werden we opgedeeld in kleine groepen. Ieder gezelschap mocht zich verblijden met enkele opdrachten, om zo de binnenstad beter te leren kennen. De organisatie had het zo ingeregeld, dat we niet bij elkaar waren ingedeeld. Op zich vond ik dat jammer, maar misschien was het wel beter. Toen iedereen was teruggekeerd op de plaats van vertrek, liepen we naar de Oudaen om daar ons te storten op het middagmaal. Knus zat hij tegenover mij en gezellig praatten we wat over Utrecht.

Na het eten lieten we ons door de bus rijden naar een bestemming waar geroeid zou gaan worden. Gelukkig waren er dit keer geen groepen of opdrachten aan verbonden en was er vrije keuze. Op de plek aangekomen, bleken er legio mogelijkheden. Roeiboten en kano's, voor één, twee of meerdere personen. Bewust hield ik me iets afwezig van de groep. Diep in mijn harte hoopte ik dat hij hetzelfde zou doen.

Toen ik hem op mij af zag komen, wist ik dat mijn schietgebedje verhoord was. “Anita, vind je het leuk om samen wat te roeien of te kanoën?”. “Ach, waarom niet”, antwoordde ik. “Je moet het wel leuk vinden, het hoeft niet”. Dat ik het vreselijk leuk vond, wilde ik hem niet laten blijken. “Oké. Als je me eerst vertelt wat je in die vreselijke schoudertas hebt zitten”.Hij haalde er een detective boekje uit van Havank en stak het omhoog. “Voor als de roeipartner tegenvalt”, glimlachte hij. Ik gnuifde. “Dan krijg je het vast nog uit vanmiddag”, lachte ik terug, “is dat alles?”. “Nee, natuurlijk niet. In deze hutkoffer heb ik ook nog dit”.Verbaasd keek ik hoe hij er een verrekijker uithaalde. “Wat moet je daar nou mee. Ik ben toch dichtbij”. Met een verleidelijke lach keek hij me aan. “Gelukkig wel,… maar die andere vreemdelingen niet. Ik zal je straks een demonstratie geven”.

Met een klein gilletje van mijn kant, leidde hij me de wiebelende roeiboot in. Als vrouwe Fortuna gleden we over het water. Het weer was heerlijk. Veel zon en weinig wind. Op een gegeven moment begon hij al roeiend gedichten op te dragen. “Het lijkt of hij iets zoekt daar bij het water. Stilletjes op zichzelf terug denken aan later”. en; “Ik zit hier op het strand, te kijken naar de zee, de pijn die in mij brand nemen mijn gedachten mee”. Natuurlijk liet ik weer niets merken, maar ik vond het zo leuk. “Waar is dat strand dan?”, zei ik. “Ah, my dearest”, antwoordde hij op dezelfde manier zoals hij me op het werk ook vaak noemde. “Uw vraag is er één der schone. Het strand zit in ons hoofdeke”.Weer moest ik in mezelf lachen. Plots voer hij naar de kant en meerde aan.

“Wat doe je nou?”. “Jou ontvoeren. Al springend over hekken, draden en over beminnelijke koorden, je leiden naar prachtige groene oorden”.Waar hij het allemaal vandaan haalde. Maar goed, ik kon niet anders dan hem de hand geven en uit de boot stappen. We liepen een stukje het land op. Al snel leek het iets van een eiland te zijn. “Als je het wat vindt om hier even te zitten, dan neem ik nu uwe hand”.

Zo zaten we naast elkaar een beetje voor ons uit te staren. Opeens haalde hij de verrekijker uit zijn tas en gaf zijn demonstratie. Hij bleek erg veel van vogels en allerlei andere natuurdingen te weten. Eerlijk gezegd vond ik het boeiend wat hij allemaal wist te vertellen. “Als de jonkvrouw het goed vind”. Zonder een antwoord af te wachten, sloeg hij zijn arm om mijn schouder.

Met mijn hoofd rustend tegen zijn lichaam, staarde ik dromerig voor me uit. Zoals we daar zaten, was het een ultiem samenzijn. Het was heel lang geleden dat ik me zo gelukkig voelde. Heerlijk alleen met iemand waarvan je wist dat hij je adoreerde. Na een tijd haalde hij zijn arm weg en vleide zich neer op het gras. Met de armen onder zijn hoofd, tuurde hij naar de lucht. Toen ik naar hem durfde kijken, leek het alsof hij sliep. Voorzichtig boog ik mijn hoofd voorover en kuste hem teder op de wang. Hij reageerde niet en ik herhaalde het nog een keer. Opeens pakte hij me stevig beet. Ik gaf een gil en we rolden letterlijk door het gras. We dolden en lachten wat, totdat we uitgerold waren en hij boven op me lag.

Hij pakte mijn lange, krullende haar en speelde er wat mee. Zacht en teder gleed zijn hand over mijn wang en langs mijn nek. Heel even nipte hij met zijn lippen tegen de mijne. Ik voelde mijn lichaam reageren. Het was maar goed dat hij niet wist wat er allemaal door me heen ging. Voorzichtig gleed zijn hand over mijn lichaam. Gespannen wachtte ik af wat er ging gebeuren. Het leek er echter op dat hij de delen die mijn vrouwelijkheid benadrukken, bewust vermeed. Toen ik mijn lippen op de zijne legde, verloor ik bijna de controle over mezelf. Onmiddellijk reageerde hij. Zijn hand gleed door mij haar, over mijn schouders en rug. Toen onze tongen elkaar beroerden, stopte ik abrupt. “We moeten terug”, zei ik, hem van me afduwend.

Op dat moment kon ik niet anders. Misschien voelde ik me schuldig. Ik weet het niet. Hij zij niets en zwijgend liepen we naar de boot.Terugvarend, wees hij me nog op wat dingen in de natuur. Verder had de terugtocht een totaal andere sfeer dan de heenreis.Weer aan wal, leek alles wat normaler. In de buurt van waar we aanmeerden, weken we uit naar een restaurant in afwachting op drank en eten.

“Hé, Frank, speel eens wat jongen”, zei een collega, “je hebt hem toch niet voor niets meegenomen?”. Op het verzoek liep hij naar de bus en haalde de gitaar. Na hem te hebben gestemd, kwam hij vlakbij mijn tafel staan. Toen hij begon te zingen, verbaasde me zijn diepe, warme stem. Of zou ik niet objectief zijn geweest.Tot overmaat van ramp zong hij het lied wat ik zo prachtig vond; 'you're always on my mind', van Elvis Presley. Zo ver ik in mijn geheugen kon graven, kon hij niet weten dat ik van Elvis hield. Toen hij naar me keek, wist ik me geen houding te geven. Volgens mij zat ik daar met een knal rode kop. Gelukkig leek het niemand op te vallen. Bij zijn laatste lied had dat goed gekund. Ik had het idee dat mijn hoofd gloeide als een vuurtoren. “Laatste song”, zei hij op zijn gebruikelijke manier, “ik draag hem op aan de leukste vrouw die ik ken”. Gejoel van de anderen, maar ik schrok me dood. Ik wist zeker dat hij mij bedoelde. Hopelijk zou hij toch niet in alle openheid…… Weglopen deed ik bewust niet, dat zou te veel opvallen. “Vertel”, zei een mannelijke collega, “wie is de gelukkige”. “Voor jou een vraag voor mij een weet”. En hoewel de collega's hem probeerde uit te horen, liet hij zich gelukkig niet verleiden. Opnieuw zong hij een Elvis lied; ‘Love me tender, love me sweet, never let me go'. Hij zong het zo verschrikkelijk mooi, dat iedereen er stil van werd. Voor mijn gevoel, stond hij daar alleen voor mij te zingen. Ik had het niet meer. Nooit eerder had ik zoiets meegemaakt.

Tijdens het avondeten, zaten we wel bij elkaar in de buurt, maar gelukkig niet tegenover elkaar. Door het hele gedoe was ik lichtelijk van slag, zodat ik op enige afstand me iets normaler kon gedragen en mijn gedachten kon vormen. Hij leek ontspannen en praatte gezellig met de buurman, maar vooral met zijn overbuurvrouw. Toen hij uitgebreid met haar aan de praat ging, voelde ik enige jaloezie bij me op komen.

Na het eten gaven de meeste zich over aan een wandeling. Nadat hij naar het toilet was gegaan, kon ik hem niet zo snel meer vinden. Een paar collega's vroegen of ik mee wilde lopen naar het dorp, maar ik bedankte. Waar was hij nou. Zeker gezellig met de overbuurvrouw van net weg. Ik had de jaloezie nog niet mijn brein laten passeren, of ik zag hem alleen onder een lantaarnpaal staan. Snel liep ik naar buiten en hield me in toen ik hem naderde. Zonder iets te zeggen, pakte ik hem bij de arm en liep met hem een natuurpad op. Normaal praatten we veel met elkaar, nu was er een oase van rust. Rechts van me zag ik een stuk grasland. Naïef liep ik er stevig gearmd op af. Ik zocht een goede plek en ging zitten.

Toen hij naast me zat, draaide ik mijn hoofd om en kuste hem op de mond. Eén ding speelde er maar door mijn hoofd. Ik wilde hem voor mij alleen, even in mijn eigen wereld. De moeite die hij er mee had was begrijpelijk. Mijn reactie eerder was daar de meest verklaarbare aanleiding toe. “Het is goed”, fluisterde ik zacht en onze tongen smolten ineen.Terwijl zijn handen door mijn haren streelde, rolde ik hem op de grond. Bovenop liggend, pakte hij mijn bovenbenen en gleed met zijn handen over mijn panty's naar mijn billen. Mijn rok kroop met zijn beweging mee omhoog, terwijl hij zijn ene hand tegen mijn slip drukte en opzij schoof.

Een stroom van warmte maakte mijn lichaam wakker en alle remmen gingen los. Ik kon niet anders meer dan me in liefde aan hem overgeven. Zijn lid voelde ik opzwellen en zijn handen over mijn borsten gaan. “Anita, je bent een prachtvrouw”, fluisterde hij zachtjes. Zoals hij me streelde, kuste in mijn nek, op mijn mond, aan mijn oor en overal waar ik het lekker vond, was één grote liefkozing. Om maar niet over zijn zoete, opwindende woordjes te spreken.Door zijn benadering voelde ik me op en top vrouw. Ik knoopte zijn broek los, schoof mijn slipje nog iets verder opzij en liet zijn harde, warme pik, vrijmoedig bij me naar binnenglijden. Krachtig spande ik mijn spieren aan, om hem zo goed mogelijk in me te voelen. Toen onze ogen elkaars beeld weerspiegelden, weerkaatste één ode van liefdesgeluk. Zachtjes wreef hij met zijn handen over mijn bovenbenen. Toen tilde hij me krachtig op en legde me op mijn rug. Zijn lid trok hij voorzichtig terug en ik zag zijn hoofd tussen mijn benen neerdalen. Warm voelde ik zijn tong langs mijn kutje glijden. Zwaar hijgend, kermde ik van genot. Zo'n heerlijke ervaring had ik lang niet meer gehad. Toen zijn tong mijn klit tot grote hoogte wreef, kon ik de opgebouwde spanning niet meer tegen houden.

Vlak nadat ik was klaar gekomen, spreidde hij mijn benen en duwde zijn lid krachtig bij me naar binnen. Op ritme gekomen, stootte zijn harde eikel, warm en diep in me. Met mijn handen gaf ik hem te kennen een ander positie te willen. Hem naar achteren duwend, kwam hij op de grond te liggen. Ik hurkte, trok mijn rok op en zakte nog meer door mijn knieën. Naar beneden kijkend, zag ik zijn rechtopstaande pik trillend van honger mijn levensbron naderen. Kort daarop voelde ik hem opnieuw warm bij me naar binnen gaan. Ik genoot van het beeld voor me. Zo ver als ik kon liet ik mijn onderlichaam over zijn pik zakken en draaide als een langzame tol over zijn ballen. Het beeld voor hem moet hem in extase hebben gebracht. Ik voelde de eikel lief tegen mijn kutje kloppen. Na een paar heftige stoten voelde ik het warme vocht met golven mijn lichaam in spuiten en zag hem met zijn ogen dicht klaarkomen. Toen ik dacht dat alles achter de rug was, richtte hij zich op, legde me op de grond en neukte me nog een keer hard tussen mijn benen. Weer voelde zijn eikel kloppen en warme zaad bij me in gaan. Stevig hield ik hem vast, terwijl mijn lichaam trilde van genot. Maar zoals menig krijger er als leeuw opgaat, moest ook hij er als slak weer af. Warm tegen elkaar aanliggend, genoten we nog een lange tijd van elkaars gezelschap.

Terug zat ik naast hem in de bus. Het kon me allemaal niets meer schelen. Of ik er goed aan had gedaan? De tijd zal het leren. Tegen zijn schouder viel ik in de bus in slaap. Later hoorde ik hem zeggen dat hij eerst wat schichtig om zich heen had gekeken, maar toen met zijn arm om me heen ook wegzakte.