1. Hey Girl!

‘Hoi hoi! Ben jij ook eindelijk wakker?’
‘He? Wat?’
‘Blijf maar liggen Lin. Het gaat niet door vandaag.’
‘Oh?’
‘Ik heb de knoop doorgehakt en ga het doen!’
‘Je meent het?’
‘Ja, ik ben al onderweg.’
‘Ik blijf het dapper vinden.’
‘Ik ook wel hoor.’
‘Zo ken ik je weer girl. Ik begon al bijna te denken dat je iets gebruikt had.’
‘Niets dan water.’
‘Hoor ik nog van je?’
‘Tuurlijk, bovendien, jij moet doen wat we besproken hebben, weet je nog?
‘Helemaal hoor. Dat zal lachen worden’
‘Kan ik op je rekenen?’
‘Wat denk je Es? Tuurlijk.’
‘Hoopte ik al op. Het is druk hier. Ik ga hangen.’
‘Is goed. Spreek je later.’
‘Kusjes!’
‘Kusjes!’

De jonge vrouw drukte haar mobieltje uit, propte het met veel moeite terug in haar skinny jeans en zette de radio aan waarna Adéles’ Rollin Into Deep veel te hard en zwaar vervormd uit de goedkope speakertjes op de hoedenplank begon te klinken. Het maakte Esther niet uit. Ze kende de plaat uit haar hoofd en was ook bij het concert in de Ziggo-dome geweest. Esther was klein en de oude Toyota Starlet gaf haar voldoende ruimte om bijna mee te dansen met de muziek. Haar hoogblonde haren golfden om haar hoofd. Samen met haar slanke, mooi symmetrische gezichtje met de lichtgebruinde tint deed ze iedereen die haar inhaalde opzij kijken. Ze straalde geluk uit en zo voelde ze zich ook. Dit was de uitdaging van haar leven en ze ging het doen. Eindelijk weg, vooral weg, weg uit dat ingeslapen dorp waar iedereen alles van elkaar wist. Weg van de mensen die niets wisten maar overal een mening over hadden, veroordeelden en kleineerden. Ze wilde zichzelf zijn maar meer nog, ze wilde dat haar grote liefde ook zichzelf kon zijn.

Wat had ze een hekel aan Kompelveen gekregen de afgelopen jaren. Zeker toen ze eenmaal naar de Hogeschool in Emmen ging merkte ze dat ze niet thuishoorde in dat gat vol boeren, loonwerkers en vooral veel werkelozen die allemaal wel ergens een schuur of kasje hadden vol weedplanten. Ze had een hekel gekregen aan haar ouders die niet verder kwamen dan het advies eens met die of die jongen uit te gaan. Nou ja, het bleven wel haar ouders maar het hielp haar niet. Steeds meer had ze haar vriendenclub als benauwend ervaren en de meeste vriendinnen als domme ganzen.

De enige waar ze nog goed mee overweg kon was Linda geweest. Linda, die voetbalde in de verdediging, die judo deed en voor niets en niemand bang was. Ze was groot, niet alleen lang, langer dan veel mannen maar alles was groot aan Linda, haar biceps, haar borsten, haar billen, haar benen. Haar korte, bijna zwarte haren maakten haar nog mannelijker. Als je een Russische kogelstootster uit de hoogtijdagen van de USSR zou moeten uitbeelden kwam je bij een beeld van haar uit. Het grove gezicht met de harde, vierkante kaak en de blik of ze je wel lustte voor ontbijt maakte haar ontzagwekkend. Tenzij je goed in haar ogen mocht kijken en twee pretoogjes ontdekte. Of de moeite nam naar haar ingewikkelde betogen te luisteren. Haar mavo diploma en werk in de broodfabriek belette haar niet om voor haar vijfentwintigste al de hele bibliotheek doorgelezen te hebben en nu zou Linda haar gaan helpen met het vervullen van hun droom. Ze kenden elkaar van school al was ze ouder dan Esther, van de jeugdsoos en nou ja, iedereen kent elkaar wel een beetje in Kompelveen. Linda was die aparte die het huis uit was en in een van die vrijgezellenflatjes langs de Straatweg woonde. Esther was er nooit binnen geweest, eigenlijk kenden ze elkaar niet heel goed maar ze wist dat ze op Linda kon bouwen. Linda zou haar ook niet teleurstellen. Dit maffe plan dat ze op een vrijdagavond in het café bedacht hadden en waar ze beide heel hard om gelachen hadden. Het zou toch wat zijn als iemand dat werkelijk deed!

Voorbij Zwolle reed de oude Toyota op de rechterbaan tussen de vrachtwagens. Geen haast. De zon scheen behaaglijk tussen de wolken door en een frisse wind maakte de tocht aangenaam. Nederland zo mooi als het kan zijn. Esther zwaaide terug en lachte naar iedereen die haar aandacht trok tot ze het werkelijk automatisch deed en zo ging het door tot ze de snelweg afdraaide en de dijkweg vond. Ze genoot van het landschap en reed bijna het gebouw voorbij dat beneden tussen het groen verscholen lag. Daar was het, The Sawmill. Ze parkeerde haar autootje in een hoekje en liep de hoofdingang in. Een groepje schoonmakers was bezig in de hal en toiletruimtes en ze liep door een grote zaal. De vertrouwde geur van verschaald bier was niet te missen en ze zag houten tafels en stoelen, een bühne en een catwalk die ver de zaal in liep en waar palen uitstaken die tot aan het plafond liepen.

Precies als op de foto, dacht Esther en liep heupwiegend door. Haar blouse met ruitmotief sloot zo strak om haar lijf dat niemand haar vormen kon missen en dat gebeurde ook niet. Aan een tafeltje bij de bar in de hoek naast de bühne zat een grote vrouw met een lange blonde vlecht aan de koffie en die keek gelijk op toen Esther binnenliep. De vrouw, bij iedereen bekend onder de bijnaam Vlechtje, vergat haar koffie en bleef kijken terwijl Esther op haar afliep. De bijna stampende pas, het ritme van haar heupen, dat figuurtje, zo slank als een fotomodel en dan die grote borsten erbij. Echt? Dat was het eerste wat ze zich afvroeg terwijl de jonge vrouw op haar afliep en op een meter van de tafel stopte. Vlechtje lachte naar de jonge vrouw maar nam niet eens de moeite zich voor te stellen. Eigenlijk was ze een beetje van haar stuk door de verschijning van deze bloedmooie meid dat ze die normale beleefdheid vergat.

‘Zijn die echt?’ Ze liet haar ogen over het decolleté van Esther gaan en maakte toen weer oogcontact. Zonder een woord te zeggen knoopte de jonge vrouw haar blouse open en trok die uit waarna ze hem over een stoelleuning hing. Zonder verder enige schroom te tonen haakte ze haar beha los en legde die op haar blouse waarna ze pal voor Vlechtje ging staan. Die speurde naar littekens en toen ze die niet zag wilde ze al voelen maar bedacht zich terwijl haar handen al bijna de borsten raakten. ‘Mag ik?’

‘Ga je gang’, sprak Esther zo vrolijk mogelijk en de woorden kwamen warempel luchtig genoeg uit haar mond om Vlechtje te overtuigen. Die omvatte de twee borsten en voelde rustig, professioneel maar merkte toch dat de twee kleine tepels zich verhardden onder haar handen. Op dat moment kwam er een tweede vrouw de deur achter de bar door en keek naar Vlechtje en Esther. Ze keek over het leesbrilletje op haar neus heen en stelde dezelfde vraag: ‘Zijn die echt?’
Vlechtje keek haar aan en haalde haar handen van Esthers borsten. ‘Volgens mij wel René.’
De jonge vrouw voelde zich toch wat zenuwachtig, opgelaten en draaide zich naar de oudere vrouw met de blonde krullen die nu voor haar stond. Met haar schouders naar achteren keek ze haar verwachtingsvol aan. ‘Ook even voelen?’

René legde het schrijfblok dat ze vasthield weg en omvatte zacht de twee grote borsten. Haar ogen bleven echter naar Esthers gezicht kijken, ook toen ze door de knieën zakte en een tepel kuste. Vlechtje zag het onaangedaan en licht geamuseerd aan.
Binnen een oogwenk kwam René weer overeind en lachte breed. ‘Zo echt als borsten maar zijn kunnen.’
René pakte een stoel en schoof aan. ‘Kom erbij zitten.’
Snel pakte Esther een stoel en ging zitten waarna twee paar ogen haar aankeken.
‘Misschien wil je jezelf eerst weer aankleden?’ Vlechtje probeerde zo professioneel mogelijk te klinken maar kon niet voorkomen dat ze in de lach schoot waarop René volgde. Esther stond op en kleedde zich aan.

‘Wie ben jij eigenlijk?’
‘Ik ben Esther’ Ze nam niet de moeite om zich om te keren terwijl ze haar borsten in het behaatje schikte. ‘Ik kom uit Kompelveen en ik wil hier optreden. Het is toch vandaag auditie? Dat stond op de website.’
Vlechtje en René keken elkaar aan. ‘Staat dat er nog steeds?’ vroeg René aan Vlechtje die zacht begon te blozen.
‘Eh, ja. Ik moet dat nog weghalen.’ Ze draaide naar Esther. ‘Je moet weten. Er is nog nooit iemand gekomen op de maandelijkse open auditie.’
‘We waren het een beetje vergeten. Sorry daarvoor’, voegde René eraan toe.
Het pruillipje van Esther was volgens alle regelen der kunst. ‘Er is dus geen auditie nu?’
‘Eh nee. Er is g…’ René liet Vlechtje niet uitpraten maar zette eenvoudig haar hand voor de mond van haar partner en keek Esther aan met de vriendelijkste lach die ze beschikbaar had. ‘Geef ons even een minuutje Esther. Even een kleine discussie met mijn zakenpartner.’
Esther pakte haar blouse en terwijl ze die aantrok liep ze de zaal door.

‘We hebben niemand nodig’, begon Vlechtje maar René brak haar af.
‘Heb jij ooit zo’n mooie vrouw hierbinnen gezien?’
‘Ze is zo groen als gras!’
‘Zag je hoe koel ze bleef toen ik haar tepel kuste?’
‘Ja’, gaf Vlechtje toe. ‘Ze bleef er koud onder.’
‘Die tepel niet hoor. Maar ze herstelde onmiddellijk. Ik zeg je. Ze heeft het in zich.’
‘Maar we hebben nog steeds niemand nodig.’
‘Voeg haar toe en vertel de meiden dat de minste er uit gaat’, sprak René rustig met gedempte stem.
‘Da’s hard! Dat hebben we nog nooit gedaan,’ siste Vlechtje bijna.
‘Heb je de cijfers gezien? Het gaat niet echt geweldig hier.’
‘We hebben telkens een volle bak!’
‘Ze geven te weinig uit. Het is niet meer zo uitzinnig als vroeger.’
‘Ik kan weer gaan aanmoedigen?’
‘Dat zou al helpen maar ik zeg je. We hebben een klapper nodig en zij is het’, sprak René en keek richting Esther die wat onwennig aan de andere kant van de zaal stond en richting de dames keek. Er was een kort oogcontact en beiden voelden zich verplicht kort te zwaaien. Ook Vlechtje keek richting Esther en zwaaide even terwijl ze haar liefste lach opzette. ‘OK dan, maar dan pakken we het ook groots aan.’
René zuchtte opgelucht.
‘En ik wil haar zien dansen. Nu!’
‘Esther, lieverd. Kom eens deze kant op. We moeten even met je praten…’

2. Give it to me

De zaal was zo donker als de zaal op een zomerse namiddag kon worden en de felle lampen hadden moeite om sfeer op de catwalk te creëren. De muziek stond echter hard en moeiteloos danste Esther tussen de palen door, de stampende pas had ze zich al eigen gemaakt en ook vergat ze niet het publiek doordringend aan te kijken terwijl ze stukje bij beetje de podiumkleding van haar lijf trok. René had haar telefoon erbij gepakt en maakte nu en dan foto’s en het zag er goed uit. Helaas stond ze al naakt voor het nummer halverwege was en wist ze niet meer te doen dan tussen de palen te zwieren.
Terwijl ze haar hand opstak riep Vlechtje een stopteken richting de bar en de man erachter schakelde alles uit. De stilte was oorverdovend terwijl Vlechtje richting Esther keek.

‘Je hebt het nooit eerder gedaan he?’
‘Nee, nog nooit’, gaf Esther een beetje schoorvoetend toe. ‘Maar ik weet dat ik het kan.’
Vlechtje maakte een wegwuivend gebaar. ‘Maak je geen zorgen. Je zal optreden. Maar je moet wel een act hebben die overtuigt en bij je past.’
‘Eh?’ De naakte vrouw op de bühne besefte dat ze weinig intelligent klonk maar wist even niet waar haar nieuwe baas op doelde.
‘Hoe ver durf je te gaan?’
‘Ver.’
‘Met overtuiging? Alsof dat het liefste is wat je doet op de hele wereld?’
‘Ik zou me de act eigen moeten maken maar voor naaktheid ben ik niet bang.’
Daar waren Vlechtje en René ook van overtuigd. Esther was gewoon naakt overeind blijven staan en deed geen poging zich te bedekken. Ook tijdens de te vroeg gestopte act had ze voorovergebogen en wijdbeens gestaan, haar nieuwe bazen meer inkijk verschaffend dan noodzakelijk.
‘We doen het nog een keer en zorg dat je met het nummer gelijk klaar bent. Bij elk refrein een kledingstuk en bij de coupletten maak je contact met je publiek. Je kan een paal naar voren per maat en bij elke paal een rondje draaien. Als je vooraan bent ga je weer terug. Zo ga je zes maal heen en weer of gebruik een couplet om de paal in te gaan maar dat kan je beter eerst oefenen. Heb je dat?’
‘Eh, ik hoop het.’

Esther klonk niet zo zeker meer en het viel haar veel zwaarder dan verwacht. Als ze in de biertent op de tafels danste en haar shirtje optrok was iedereen altijd enthousiast maar dit was andere koek. Ze pakte de kleding op die over de catwalk verspreid lag en trok alles weer aan. Ze prentte zich de stappen en de haltes in en het ging al veel beter. Met alleen een stringetje nog aan besloot ze overmoedig de paal in te klimmen dat ook lukte maar de weg omlaag was minder elegant en ze gleed met haar hoofd omlaag op de grond. Het zag er wat slapstickachtig uit. Niet alleen René en Vlechtje maar ook de man achter de bar en meer personeel dat meekeek moesten erom lachen. Snel improviserend besloot Esther erin door te gaan en veranderde haar motoriek. Houterig danste ze door en kreeg moeite met de kledingstukken maar de timing klopte en ditmaal stond ze bij de laatste maat stil op het einde van de catwalk met het stringetje in haar hand te zwaaien.

Vlechtje knikte goedkeurend en pakte haar tas.
‘Heb je een vibrator?’ vroeg ze terwijl ze in haar tas rommelde.
‘Ja, gekregen bij een abbo op de Viva.’
‘Zou je die hier durven gebruiken?’
‘Wow, echt?’
Vlechtje viste een vibrator uit haar tas op en gooide die in de richting van Esther die hem probleemloos opving. ‘Je hoeft het niet te gek te maken. De batterijen mogen er uit maar in dezelfde klunzige stijl denk ik dat het een lekker maffe act word.’
‘Werkelijk?’
‘Ja. Morgen gaan we trainen. Zorg dat je hier om negen uur bent. Dan hebben we ook een contract klaar. ID meenemen. Nog vragen?’
‘Weten jullie een plekje waar ik goedkoop kan overnachten?’
‘We hebben een bijgebouw met kamers voor dertig euro per nacht. Zelf schoonhouden en de keuken delen. Eten zorgen wij voor.’
‘Graag.’
‘Mooi, dat is geregeld dan. Joe, de man achter de bar, zal je de plek wijzen.
Terwijl Esther opnieuw de kleding bij elkaar plukte keek René over haar leesbrilletje Vlechtje aan.’ Sinds wanneer loop jij met een vib in je tas rond?’
‘Sinds traangas verboden is’, merkte Vlechtje droog op terwijl ze opstond. Het duurde zeker drie tellen voor René in het lachen uitbarstte terwijl haar vriendin vrolijk heupwiegend wegliep.

3. Training day

Witte sokjes, lakschoentjes, een gestreken korte broek, blouse met lange mouwen, een jasje, een hoedje. De outfit was niet helemaal wat Esther van tevoren bedacht had maar ze geloofde wel in het toneelstukje dat ze ging opvoeren. En zo zat ze te wachten in de coulissen tot het haar beurt was. Het was druk. Zeker een achttal vrouwen zat op de stoelen voor de spiegels te kletsen en met hun telefoons druk te zijn terwijl ze allemaal Esther negeerden. Uit de zaal klonk telkens andere muziek en bij elke oproep stonden er vrouwen op en liepen weg. Esther bleef gewoon zitten en wachtte af tot Vlechtje haar kwam halen.

Ze had de avond ervoor in de verblijven kennis gemaakt met de twee Bulgaarse vrouwen en de Ghanese man die eenvoudig naar de naam Ernst luisterde. De vrouwen dronken wodka en rookten zich suf terwijl Ernst met een vruchtensapje erbij achter zijn laptop zat te chatten op een site in een taal waar Esther niets van begreep. Hij was de vriendelijkheid zelf en legde uit dat hij met zijn broers kletste die niet wilden geloven dat hij een auto en een huis verdiend had door elke avond een paar vrouwen op te geilen. Hij was gespierd en atletisch, zijn kaalgeschoren schedel glansde in het licht en zijn lach was betoverend door de parelwitte tanden van zijn perfecte gebit.

Ze had kort gebeld met Linda en haar vorderingen doorgegeven. Er was discussie geweest over hoe ver je kon gaan en toen Esther de vibrator opnoemde werd Linda even stil. Ze had nog eens gevraagd of ze zeker wist wat ze ging doen maar Esther had vastbesloten geklonken. Als je het deed kon je het net zo goed goed doen en daarmee was het besloten.

‘Esther!’
Afwezig keek Esther op.
‘Jouw beurt.’
Zenuwachtig wachtte ze in de coulissen tot de muziek begon te spelen. Ze merkte dat ze het pianogeplingel in Charlie-Chaplinstijl begon te herkennen en op het juiste moment stapte ze de bühne op. De jonge vrouw zag Vlechtje aan het uiteinde zitten, twee mensen bij de knoppen achter de bar en enkele tafeltjes waren bezet door mannen en een vrouw. De laatste had een imposante camera voor zich op tafel liggen en keek rustig toe hoe Esther zo houterig mogelijk naar voren stampte terwijl ze de knopen van het jasje losmaakte met overdreven houterige gebaren.
‘Stop!’ Het geluid stopte onmiddellijk en Esther schok. ‘Waarom is je jasje nog niet uit?’
‘Te veel knopen!’
‘Laat er dan een paar open’, antwoordde Vlechtje. Denk achterstevoren, het gaat er om waar je uitkomt! Opnieuw!’
De muziek stampte weer en Esther lukte het warempel om aan het einde van de catwalk haar jasje te laten vallen. De houterige motoriek maakte het niet eenvoudiger en de tweede maal ging het mis bij de blouse. Onvermoeibaar werd de muziek telkens opnieuw opgezet maar Esther maakte wel indruk en steeds meer collega’s kwamen kijken hoe die nieuwe haar act onder de knie kreeg. Kledingstukken werden opgevangen en aangereikt en toen ze eenmaal doorhad dat dit de normale leercurve was ontspande ze en ging ze op de details letten.

Ook de fotografe kwam overeind en zette zich bij Vlechtje aan tafel, met haar camera de blik van de dansende vrouw vangend. Ze hadden besloten dat de vibrator op de catwalk klaar zou liggen en toen ze na de tiende poging eenmaal naakt was pakte ze hem inderdaad op. Vlechtje en ook René vanachter de bar keken aandachtig hoe Esther dit stukje improvisatie voor elkaar zou brengen. Als een volleerd mimespeler toonde ze verbazing, speelde er mee over haar lichaam en liet het publiek aanwijzingen geven waarna ze schijnbaar zonder schroom zichzelf met het ding verwende. De muziek werkte naar en climax toe en bij de eerste poging kwam de timing al perfect uit. Leunend tegen een paal liet ze zich in elkaar zakken terwijl het licht doofde.

René was de eerste die klapte maar veel voorsprong had ze niet. Esther kwam trillend op haar benen overeind, niet dat ze echt was klaargekomen maar ze had ruim een uur achter elkaar gedanst en dat was toch wat zwaar voor haar geweest. Ze glunderde en pakte de kleren op die overal lagen waarna ze wegliep. Ze was doodmoe maar de opwinding raasde evengoed nog door haar lichaam. Suiker had ze nodig! Ze trok een vers flesje cola uit de koelkast en dronk die in een keer leeg, onvermijdelijk gevolgd door de luidste boer die ooit in die kleedkamer te horen was geweest. Terwijl ze meer complimenten in ontvangst nam pakte ze haar telefoon en appte kort naar Linda. De bevestiging kwam snel en Esther’s humeur kon niet meer kapot. Dit moest lukken! Ze douchte en vergat de vib niet mee te wassen. De kleren gingen naar Ronnie, de zoon van René die meer knopen verving door velcron en daarna was ze vrij voor de dag. Moe ging ze naar haar kamer en op bed liggen maar de opwinding was te groot. Het was tijd voor de volgende slag.

De foto’s kwamen op de website van The Sawmill. Als eerste maakte Linda een link via sociale netwerken. Het ging rond, die mooie meid uit de kerkstraat, ze had het voor elkaar! Afspraken werden gemaakt, auto’s gedeeld en afgevuld. Linda had het er druk mee, al die mensen aanspreken, afspraken maken, vertellen van de wedstrijd die ze bedacht had.

4. Some serious shit

Het was donderdagavond en de zaal was halfvol. Een stel vrijgezellenfeestjes, een paar sportteams en een paar bedrijfsfeestjes. Voldoende maar niet overdreven, dacht René en ging zelf ook aan een tafeltje zitten. In shorts en topje kwam Esther bij haar aan tafel zitten en samen keken ze hoe de twee Bulgaarse vrouwen om Ernst heen fladderden, de palen maximaal gebruikend. De kledingstukken vlogen in de rondte, van het lijf getrokken in alle mogelijke situaties tot het drietal naakt was. Ernst liet zijn erectie door de twee dames betasten, kussen en strelen maar verder ging het niet, hij sprong de catwalk af en zocht de groepjes vrouwen op die bij elkaar zaten terwijl de dames de heren opzochten. Camera’s vanaf het plafond volgden het drietal en projecteerden beelden op het scherm. Er werd gestreeld, gekust en veel gevoeld wat een zeer uitbundige sfeer creëerde en Esther keek belangstellend toe terwijl ze zag hoe de bandjes om de benen van de drie met steeds meer bankbiljetten werden gevuld.

‘Die gaan er met een hoop geld vandoor’, merkte Esther luchtigjes op.
‘Klopt’, antwoordde René. ‘Maar vergeet niet dat ze verder geen salaris krijgen. Hier moeten ze het er mee doen.’
‘Ha, dat zou ik ook wel aandurven’, sprak Esther luchtig.
René keek haar aan met een moederlijke blik. ‘Ik weet niet of ik je nu moet uitlachen of beschermen. Je weet niet wat je zegt.’
‘Wat kan er gebeuren? Ze had gestudeerd op haar domme blik en het had succes. Ze raakte de juiste snaar.
‘Weet je wat ik doe? Voor elke euro die jij maakt leg ik er een naast. Maar daar moet je dan wel de hele maand voor werken Dan merk je wel of het voldoende is om van te leven.’
Esther keek in het niets en begon schijnbaar met haar vingers in de lucht berekeningen te maken waarna ze met extra grote ogen en haar vrolijkste blik OK zei tegen het voorstel. René mopperde nog wat over ondankbaar personeel maar ging naar achteren en was tien minuten later terug met een nieuw contract dat Esther doorlas waarna beiden in tweevoud tekenden.
Domme meid, laat dit een lesje voor je zijn, dacht René terwijl ze één exemplaar weer mee naar achteren nam en op haar kantoor opborg. Esther wendde haar aandacht weer naar Ernst die een paar dronken meiden zo gek had gekregen zijn lange lid meer dan luchtig te kussen. Hij was echter professioneel genoeg om het niet te lang te laten duren en toen het drietal al het geld verzameld had sprongen ze terug op de catwalk en bouwden er een eind aan met een goede maar neppe masturbatiescène. Het kabaal was oorverdovend, zeker toen Vlechtje vooraan haar klapperpistool tevoorschijn trok en in de lucht leegschoot.

Ernst en zijn meiden werden vervangen door een klassieke strip-act en nu was Esther naast Vlechtje gaan zitten, ook met een grote pul bier in de hand. Het was Janine die optrad en spotte met de zwaartekracht door elke paal te gebruiken en ondertussen haar kleding tot nul te reduceren. Vlechtje was gaan staan en was de eerste die een bankbiljet achter de kousenband stak. Al snel volgden er meer mensen en Esther probeerde de tel bij te houden. Het liep op maar bij het einde van het nummer was ze de driehonderd euro niet gepasseerd en Esther keek zorgelijk naar René die haar een staalharde blik schonk. Vlechtje begon uit te leggen dat het klassieke strippen niet meer de omzet bracht die nodig was en dat ze zodoende met Ernst en zijn vrouwen waren begonnen en ze hoopten dat de meer uitgesponnen en meer pikante acts het verschil gingen maken. Esther knikte slechts begrijpend en verliet de zaal. Eenmaal op haar kamer las ze het nieuwe contract nog eens goed door, fotografeerde het en stuurde het door naar Linda. De reactie was instant.
Ze gaan niet weten wat ze meemaken!

5. Party time

Nog drie dagen had Esther haar act overdag geoefend en ze had het aangedurfd ook de paal in te klimmen en ondersteboven te landen. Dit zou het worden, zo zou het gaan. De jongens van het licht hadden hun plan en wisten wat te verwachten. De muziek was klaar en Esther had er alle vertrouwen in. In de kleedkamer was ze bezig haar outfit perfect te krijgen en haar vlechtjes snaarstrak en haaks uit haar hoofd te laten steken. Ze had al begrepen dat het een goede zaterdagavond zou worden maar ze merkte aan de opgewonden woorden van de acts die terug de kleedkamer in kwamen dat het echt vol zat. Handen vol bankbiljetten werden opgestapeld, geteld en weggestopt en Esther keek er begerig naar. Ze zou haar act tot het laatste moment volhouden.

Het liep al tegen middernacht toen Esther haar naam hoorde roepen. Ze stond op en liep de coulissen in. De muziek begon te spelen, drie, twee, een, showtime! Terwijl ze de ingestudeerde handelingen begon uit te voeren begonnen haar ogen aan het licht te wennen. De zaal zat werkelijk stampvol en het gefluit bij elke handeling of blik van haar was niet van de lucht. Daar herkende ze de jongens van de jeugdsoos, daar zat Linda met haar elftal. Vele honderden ogen volgden haar terwijl ze haar jasje op de grond liet vallen. Ze lachten allemaal toen ze met een paal ruzie kreeg. Het gefluit toen haar bloes schijnbaar aan een andere paal bleef hangen, de broek die zo maar op de grond zakte. De eerste bankbiljetten werden op de catwalk gegooid en het maakte haar nog doller. Toen haar beha niet soepel opende trok ze het ding gewoon aan stukken en eenmaal in de lange paal ging ze hoger dan eerder. Ondersteboven en met haar armen gespreid liet ze zich weer dalen en remde prefect af op het allerlaatste moment tot schik van de zaal. Ook het stringetje ging uit en daarna veranderde met de muziek de sfeer.
Als een teer naakt poppetje stapte ze over de catwalk naar voren en raapte soepel de vibrator op die in een verzonken vakje reeds klaarlag. De zaal werd stil en Esther begon de zaal te bespelen in gebaren en oogcontact. Ze zag meer bekenden, het lokale bandje, de muziekvereniging, heel veel Drents accent hoorde ze en ze wist dat het ging lukken toen de bankbiljetten begonnen te vallen. Anders dan normaal waren het geen vijfeurobiljetten maar vijftigeurobiljetten. Aangemoedigd door Linda kwamen alle streekgenoten naar voren en moedigden Esther aan. Een vrouw uit het elftal van Linda stond aan het uiteinde met haar telefoon en filmde alles. Uiteindelijk begon ze keurig op het juiste moment met de vibrator te spelen en liet het ding soepel zijn werk doen.
Vlechtje zag het lachend aan hoe de hordes uitgelaten provincialen hun geld op de catwalk gooiden. Een leuk begin voor die nieuwe.

Esther was niet meer te houden en door de sfeer en het moment letterlijk geil van geluk. Ze speelde niet meer, dronken van geluk door de aanmoedigingen en het geld masturbeerde ze zich ter plekke naar een heftig hoogtepunt. Iets te vroeg kwam ze maar de jongens van het licht vingen het soepel op en terwijl ze schokkend tegen de paal wegzakte liet ze de muziek tot de climax komen waarna het stil werd, doodstil voor een paar seconden waarna een applaus losbrak. Spots gingen aan en zoals afgesproken had Esther de vibrator al verwijderd en op haar kleren gelegd. Nu mocht ze het geld gaan tellen en ze werd bijna gek. Vijfhonderd, duizend en meer per vierkante meter pakte ze op en nu keek ook René mee die pas bij het betere licht zag wat het publiek op de catwalk had gegooid. De stapel was te dik voor haar handen en uiteindelijk maakte ze een knapzak van de blouse en gooide daar alles in. Na nog meer buigingen en gejuich kon ze eindelijk naar achteren waar René al klaarstond en de blouse met inhoud opeiste.

Esther keek René strak aan. ‘We tellen hier, samen, waar iedereen bij is en je mag elk biljet hier controleren. Fair is fair!’ René kon niet anders dan instemmen en zo zaten ze bijna een uur lang stapeltjes te maken van biljetten die allemaal door het controleapparaat gingen. Stapeltjes van duizend werden een stapel van tienduizend en zo nog een en nog een. Pas vlak voor de vijfde stapel compleet kwam was de blouse leeg. Een twintigtal grote ogen keken met ontzag naar de stapels.
‘Ruim negenenveertig duizend euro!’
‘Ik ga een maand voor jou werken voor negenenveertig duizend euro. Dat staat nu vast.’
René was er stil van. Ze had nooit meer dan zevenduizend per maand betaald voor een topact en nu het zevenvoudige. Ze zag de winst van eerdere avonturen verdwijnen maar dat zat haar nog het minste tegen. Was ze echt door dit blondje met haar domme lachje in het bootje genomen? De schande van dat toegeven was haar erger dan het geld en ze besloot haar lot te ondergaan.
‘Negenenveertig duizend zal het zijn Esther en ik hoop dat je dat elke avond waard zal zijn.’
‘Ik zal mijn best doen, dat beloof ik.’

6. I gotta move

Twee optredens op een avond, zes dagen in de week. Het werd vijfenvijftig maal strippen, vijfenvijftig maal die val langs de paal, vijfenvijftig maal masturberen voor publiek. Esther kon niet meer. Ze was een hype geweest. De zaal was op sommige dagen overvol en beelden en filmpjes van haar raasden over het internet. Ze kwam zelfs even ter sprake bij DWDD. Maar aan alles komt een eind. Na twee weken werd het rustiger en aan het eind van de maand was de wereld haar vergeten.

In de kroeg van Kompelveen werd het filmpje keer op keer opnieuw bekeken en uiteindelijk werd de winnaar bekend gemaakt. Iedereen was het er over eens dat Benno veertien keer geld op de catwalk had gegooid en dat was dus zevenhonderd euro geweest. Moeiteloos had Linda het bedrag verdubbeld en telde de achtentwintig briefjes uit op de tafel. Benno was de buurjongen van Esther en altijd al een beetje verliefd was geweest op dat leuke kleine blondje. Hij wist ook wel dat het niets zou worden en kon daar mee leven. Deze wedstrijd winnen was zijn manier om dat duidelijk te maken. Van het geld hield hij weinig over. De biertap ging open in de stampvolle kroeg een het zou een gedenkwaardige avond worden.

Vier maal was Esther naar de bank geweest om geld te storten, De tips mocht ze tenslotte nog steeds houden al waren het bij lange na niet meer de bedragen van de eerste keer. Ze was moe, doodmoe maar ze begreep wel dat dit de wraak van René was. Uiteindelijk pakte Esther haar tas in en liep naar buiten waar de oude Scarlett nog steeds roestig in een hoekje stond. Er werd plichtmatig handen geschud, gekust en gezwaaid en weg was ze. Eenmaal bovenop de dijk stopte de Scarlett en bleek er een vrouw van de andere kant van de dijk omhoog te lopen en in te stappen. Het was een grote vrouw, een erg grote vrouw en Vlechtje was de eerste die haar herkende. René herkende haar een tel later en ze keken elkaar aan.
‘We zijn dom geweest he?’
‘Onderschat nooit een provinciaaltje’, begon René.
Onderschat nooit een blondje, voegde Vlechtje eraan toe.
‘Wat zullen die thuis een verhaal te vertellen hebben.’
Vlechtje pakte de hand van René en samen liepen ze naar binnen.

7. Home is where my (sweat)heart is

Kusje voor kusje verkende Esther het grote lichaam van haar vriendin. Linda lag op haar rug en keek naar het plafond. Haar armen gespreid zodat haar handen aan beide kanten buiten het bed staken. Haar benen gespreid zodat haar liefste lief er geknield tussen kon zitten. Wat was ze mooi, wat was ze zacht. De kusjes raakte aan haar liezen maar raakten haar schaamlipjes niet. Het maakte niet uit. Rillingen joegen door het grote lijf, spanden machtige spieren en ontlokten een eerste kreuntje. Hoe vaak had ze al niet gedroomd van dit moment? Hoe vaak was Esther, die mooie kleine Esther al niet het onderwerp van haar fantasie geweest terwijl ze in haar bed lag te vingeren? En nu, nu was het werkelijkheid. Een werkelijkheid die nog mooier was dan ze ooit had kunnen bedenken. Het lichte en frisse parfum en de lach bij elk oogcontact, de grapjes, het plezier samen. Esther had het vermogen om alles leuker te maken en Linda genoot ervan.

Thuis onder de douche had Linda zich nog zorgvuldig geschoren. Het had weer lust opgewekt maar ze had zich ingehouden, hopende op wat misschien zou komen. En nu bewogen haar grote borsten onder haar ademhaling. De harde tepels leken wel een soort hallucinerende dans uit te voeren, geregisseerd door de kusjes van Esther. Twee kleine handen vonden de grote borsten en masseerden ze, voelend, plagend, liefdevol en zacht. Dan dat eerste kusje. Op haar heuveltje, net boven haar knopje. Linda kon niet stil blijven en een diepe zucht ontsnapte haar. De zachte lach van Esther kwam gelijk als antwoord. Daarna het volgende kusje, zacht maar onmiskenbaar recht op haar knopje. De gedachte alleen al deed haar bijna komen en een stevige kreun ontsnapte haar. Haar handen had Esther nauwelijks nodig om de benen te spreiden. Linda opende zich voor haar lieve, kleine vriendin. Esthers tong likte vol over de lipjes, een glanzend spoor achterlatend en nieuwe kreuntjes ontlokkend. Wat rook ze lekker en wat was dit leuk om te doen! Een volgende likje gaf ze meer druk en de lipjes openden waardoor ze eenmaal bovenin het kleine knopje opmerkte. Twee handen pakten haar hoofd vast en een ondefinieerbare kreet klonk in de kamer. Ze beschouwde dit als een aanmoediging en daarop verdubbelde ze haar tempo.

Het orgasme kwam, veel sneller dan ooit, heftiger dan ooit. Twee machtige armen sloten Esthers hoofd op in het kruis van haar vriendin. Een oerkreet klonk door de kamer terwijl de benen haar lichaam in een bankschroef namen en bijna compleet optilden. Het duurde één, hooguit twee seconden en toen verslapte Linda waarop ze geschrokken losliet, bang haar lief pijn te hebben gedaan. Esther kon gelukkig wel wat hebben. De laatste kroop op haar vriendin en ze kusten elkaar waarna ze naast het bed greep en in haar tas rommelde. Uiteindelijk toonde ze met een triomfantelijke kreet de vibrator die ze tijdens de optredens had gebuikt. Hij was maar klein, niet meer dan een centimeter of vijftien maar het was genoeg. Met een schalks lachje drukte ze het ding Linda in de hand.

‘Hoe werkt dat ding?’
‘De schakelaar zit aan de achterkant. Die draairing.’
Linda draaide aan de ring en ze voelde hoe het machientje tot leven kwam. ‘En nu?’
‘Probeer maar eens bij jezelf. Dan snap je wat het doet.’ Esther kroop van haar vriendin af en ging lekker op haar zij tegen de grote vrouw aanliggen, haar hoofd op een arm. Linda drukte de vib tegen haar schaamlippen en met weinig moeite schoof ze het ding naar binnen. Het trillen was wel leuk maar niet sensationeel.
‘Dit is het?’
‘Je moet hem tegen je klit zetten suffie!’
Gehoorzaam veranderde Linda van richting en schokte toen de trillende kop haar knopje raakte. Haar hoofd werd rood en ze trok hem snel weer terug. Esther lachte. ‘Doe maar, ik ben eraan gewend.’ Esther tilde haar bovenste been ver op en maakte zo ruimte. Ook Linda ging op haar zij liggen en terwijl ze haar liefje aankeek schoof ze onwennig de kleine vib tussen de lipjes van haar liefje. Met gesloten ogen genoot Esther van de liefdevolle handelingen van haar grote vriendin. Dit was wat ze een maand lang voor ogen had gehouden. Het krachtige lichaam dat haar zo teder verwende. Hier voelde ze zich helemaal veilig en zachtjes begon ze in het ritme van de bewegingen te kreunen, intens genietend. Linda liet de trillende kop keer op keer tegen het knopje komen waarna ze hem diep naar binnen schoof. Het effect was daar. De kreunen werden luider, veranderden in een soort jammerende kreetjes en daarna in fellere kreten tot Esther haar lief met felle kreten aanspoorde.

‘Harder nu, snel! Op mijn klit, ja zo! Vol er op!’
Haar huid begon te glanzen en ze lag geen seconde meer stil. Als een opgewonden springveer schokte ze met haar lijf maar Linda was sterk genoeg om haar op bed te houden.
‘Doe het! Hard! Ik ben je geile slet!’
De grote vrouw schrok van de taal die haar kleine vriendin uitsloeg maar in de hitte van het moment stapte ze er snel overheen. Het was ook wel geil, bedacht ze.
‘Dus je wilt harder, geil teefje? Zonder een antwoord af te wachten ramde ze de kleine vib sneller en sneller in en uit. Esther schonk haar een verwilderde maar naar meer vragende blik terug.
‘Ja, ik wil het!’ Dat waren de laatste woorden.
Ze stopte met bewegen, al haar spieren snaarstrak gespannen, haar rug vrij van het bed en haar gezicht in een bijna enge grimas. Linda schok er een beetje van maar het duurde niet lang voor Esther verslapte en zich terug op bed liet vallen. Linda trok de vib weg en zette hem uit. Ze wist niet goed wat te zeggen, toch wat ontdaan over het heftige gedrag van de in haar ogen zo tere kleine vrouw. Die was echter al weer bijgekomen en kroop bovenop haar vriendin, een been langs elke zijde.
‘Dat was geweldig! Dat mag je elke dag met me doen!’
Nog voor Linda weerwoord kon geven werden haar woorden gesmoord met een kus. Ze zou hier wel aan kunnen wennen, dacht Linda. Ze zou er zelfs heel goed aan kunnen wennen.